Ruim veertig jaar het Van Gemerens Familiekoor dirigeren; een dankbaar onderwerp om over te schrijven. Zoveel herinneringen zijn er op te halen. Van de jongensdroom mijn brood te verdienen in de muziek.... tot een bus vol familie in de sloot tot.... 42 jaar afwisseling en muzikaal avontuur. Ooit schreef ik een versje (zoals Toon Hermans zijn gedichtjes zo mooi noemde) over wat een clown en een dirigent aan elkaar verbindt. Hier een klein stukje uit dit vers: "Een clown treedt op in het circus en doet dat voor zijn werk. Maar ik, ik doe 't voor mijn plezier en nog wel in de kerk. Een clown die heeft zijn pakkie en ik heb m'n muziek, maar verder is er geen verschil, we hebben allebei publiek."

vrijdag 14 oktober 2011

EEN MENS WIL WEL EENS…….

In haar eerste televisieprogramma in oktober 1975 met de naam “Een mens wil op vrijdagavond wel eens iets anders dan….” vroeg Mies Bouwman aan mensen in het land die ‘ergens kampioen in zijn’ zich te melden bij de AVRO. Die avond zitten wij in de Springerstraat televisie te kijken en na Mies’ oproep bel ik direct enthousiast naar Alice, want Alice en Gerard hadden, als organiserende en dirigerende spil van het van Gemerens Familiekoor, de smaak van ‘leuke en gekke dingen doen’ met het koor inmiddels flink te pakken…! Wij zijn beide enthousiast over “Mies” en geven ons snel op als “kampioen familiekoor”!

Het werd een gekke, bizarre en hachelijke onderneming, lees maar…!

Thuis in de Springerstraat gaat de telefoon. Gerda pakt hem op en zegt: “met Gerda Strootman”.
“Met Mies Bouwman van de AVRO”. “Oh, wat leuk”, zegt Gerda maar denkt meteen, dit is een grap.

Mies: “Is uw man ook thuis”? Gerda: “jawel, ik roep hem even”! Ik neem (toen nog aan een draadje..) de hoorn over en hoor de stem van Mies! Een leuk gesprek volgt waarin zij het VGF uitnodigt voor haar programma ‘Een mens wil…’ Zij vraagt wanneer onze volgende repetitie is, ”want dan wil ik het koor graag komen bezoeken”! Mies kwam, zag en overwon!

Het klikt meteen op de repetitie en wij zingen : ‘Mensen geeft elkaar een hand’! Zij proeft de sfeer en gezelligheid en maakt die avond duidelijk waar het in haar programma om gaat: mensen die ergens ‘kampioen’ in zijn op wat voor gebied dan ook voor het voetlicht brengen van het Nederlandse volk. Dit i.s.m. de ‘Stichting Nieuw Wereldrecord’. Dat vinden wij nogal wat; een wereldrecord dat wereldkundig wordt gemaakt in een programma van Mies, en dat te midden van andere recordhouders van niveau (dachten wij…). Wat waren we in de wolken en binnen een paar dagen lag de uitnodiging van de AVRO op mijn muzikale deurmat!

Wij, in het Anno Domini 1975 de zevende november , rijden met de bus opgetogen naar Schouwburg ‘ Agnietenhof’ in Tiel. Vol verwachting klopt ons vgf-hart. Welke kampioenen zullen zich daar straks voor het oog der natie manifesteren?

Al gauw slaat de schrik ons om het hart want hier volgt het rijtje kampioen kandidaten die eveneens waren afgereisd naar Tiel: garnalenpellers, een autonummerplaten onthouder, aardappelschillers, een kampioen stropdassen strikken, een kengetal opnoemer, gehaktballendraaiers en…. een ‘kampioen familiebedrijf’ in de categorie zang…!

Tijdens de camerarepetitie met het koor komen alle ‘recordhouders’ onder het zingen van ‘Mensen geeft elkaar een hand’ afwisselend in beeld…! Koorleden die het zien op de monitor verschieten van kleur. Het van Gemerens Familiekoor tussen de garnalen, aardappelen, stropdassen en gehaktballen! Staan wij straks voor miljoenen mensen in de zgn. kijkert..?

Eén man van ons koor is laaiend: onze André! Hij roept: “Het lijkt wel een kermisattractie, laten we maar naar huis gaan”. Alice en ik zien de bezorgde gezichten van de koorleden. Hoe lossen we dit op, flitst het door onze gedachten! Alice voegt de daad bij het woord! Zij gaat overleggen met Mies en de regisseur van het programma. Op professionele wijze weet Alice hen ervan te overtuigen dat het van Gemerens Familiekoor ‘anders’ in beeld gebracht moet worden en deze suggestie heeft succes, want het wordt een pracht uitzending!

Mies presenteert ons aan het Nederlandse volk op een bijzonder leuke en originele manier. Bij het opkomen van het koor noemt zij de voornamen van alle neven en nichten….. Dat was best indrukwekkend.

De reacties op de uitzending zijn verbluffend! Als belangrijkste reactie het eerste contact met de producer van een platenmaatschappij….! Eén dag na deze uitzending namelijk werd de eerste stap gezet naar de allereerste grammofoonplaat van het van Gemerens familiekoor…….

Overigens zijn we anderhalf jaar later, op 6 mei 1977 weer op bezoek bij Mies! Dit keer in de Jaarbeurs in Utrecht. Een wel heel bijzondere uitzending voor Mies Bouwman want dit wordt haar laatste "Eén van de acht”. Als gasten zijn er verder: Pieter van Vollenhoven, Julien Clerc, The Tree Degrees en The Duch Swing College Band! Wij als koor zingen voor Mies een ‘afscheidslied’ met de woorden:

’t Is echt de laatste één van de acht. Mies, wie had dat nu toch gedacht
Na vijftig Quizzen, zal men je missen, had je dat verwacht?
Hartelijk dank Mies tot spoedig weer! Zes miljoen kijkers? ’t Zijn er veel meer,


hebben genoten en veel gelachen, ’t is de laatste keer….!

Ik heb alles in het werk gesteld om de opnamen van de shows in bezit te krijgen.
Geïnformeerd bij “Beeld en Geluid” in Hilversum. Via een oproep in het AD en de ‘Oud Rotterdammer”. Vervolgens bij de nachtradio van omroep Max in het bekende programma ‘Nachtzuster’ van Astrid de Jong! Maar helaas, de originele opnamen zijn verloren gegaan bij Beeld en Geluid, maar mijn oproep in de pers had wel resultaat: een kandidaat in de laatste één van de acht had géén beeld maar wel een geluidsopname van de show van Mies.

Het geluk zat mee, want één van onze supporters had gelukkig ‘stomme’ filmbeelden van de shows gemaakt en het resultaat van veel ‘knip en plakwerk’ is te zien in bijgaand filmpje van beide optredens. Inclusief het liedje voor Mies!






MOOIE JAREN.

De jaren ’75 en ’76 waren, met twee Frankrijk reizen, een radioprogramma èn een televisie optreden bij Mies Bouwman opzienbarend, geruchtmakend, melodramatisch, sensationeel en spectaculair tegelijk! De reis naar Frankrijk van 15 – 17 oktober 1976 valt onder bovenstaande superlatieven…. Met 52 neven en nichten in de bus naar Frankrijk , en (alweer) onze André van Gemeren achter het stuur. Na fikse rookwolken, een verloren dakluik, defecte verwarming èn een landing in een greppel komen we aan in het Franse Autry le Chatel. Een gehucht waar André en Margriet Louws wonen en onze gastheer en gastvrouw zijn. Wat een avontuur, deze reis. Wij zouden slapen in een kasteel. Ik had het zelfs op de kaart zien staan, “Chateau Des Ruïnes”. Geen naam die waar je direct ridderlijke gevoelens van krijg…!

Misschien wel een ‘luchtkasteel’ van Gerard, was het commentaar van een koorlid! Maar goed, we vertrokken hoewel het nog even flink spannend was of we wel weg konden, want er was een mankement aan de verwarming in de bus geconstateerd. Onze cv monteur Joop Storm wierp een kundige blik op de installatie en met het nodige gereedschap lukte het uiteindelijk de zaak weer aan de praat te krijgen. Het vertrek ging vervolgens met zulke grote rookwolken gepaard dat de mensen in de buurt dachten dat onze bus in brand stond! “We rijden toch maar even langs de garage waar ik de bus heb gehuurd”, zei André en voegde de daad bij het woord. Na een kleine ingreep aldaar reden wij (heerlijk warm) naar het zuiden! De sfeer in de bus was, ondanks de tegenslag bij vertrek, opperbest.


SLAGZIJ….

We reden midden in België. Iedereen had het naar de zin. Met de loterij en bingo vloog de tijd… en plotseling òòk het dakluik in stukken uit en in de bus. De stromende regen viel naar binnen en snel werd de bus aan de kant gezet. Gelukkig niemand gewond…! Een paar mannen hielden voor nood een plastic zak onder het gapend gat en we gingen vlug op zoek naar een garage.

Deze werd gevonden alwaar een noodluik door twee Sjefkes werd aangebracht. Wij weer verder en, geloof het of niet, ondanks alles hadden we dikke pret! Vooral bij het voorlezen van de gedichten die iedereen thuis had gemaakt naar aanleiding van deze reis naar Frankrijk! En ja, ook deze ‘literaire kunstwerken’ zijn bewaard gebleven. Het volgende hoogtepunt diende zich aan tijdens de file in Parijs: het ‘rad van avontuur’! Prijzen die velen hadden meegebracht waren er in overvloed.

Intussen draaide de tijd door en kwamen we in de buurt van Autry. Het was al pikdonker en we zochten - met een paar man voorin de bus - naar een zijweg waar Margriet moest wonen.

Helaas reden we daar voorbij en moesten dus keren…. Het werd stil in de bus maar we voelden ons allemaal veilig en draaiden rustig met André mee. Niemand zag het maar we voelden het àllemaal. We gingen slagzij…! Paniek? Hier en daar een beetje want we waren in een greppel beland. Een juiste beslissing volgde: “iedereen uit de bus en alle mannen duwen, zo hard je kan” riep de chauffeur.
Dat had succes, André gaf gas en de bus stond weer op de rijweg. Gejuich aan alle kanten.

De kraanwagen kon weg blijven! Intussen werd er wel in het donker gezocht naar alle guldens, kwartjes, dubbeltjes en centen uit de geldkist van de loterij, want die was naar buiten gevallen bij het uitstappen. Niemand die overigens mopperde en wij stapten weer in om 5 minuten later te arriveren bij André en Margriet. Na een hartelijk welkom reden zij ons voor naar het ‘kasteel’. Dat zag er oud maar heel gezellig uit. Aan lange tafels stond een franse maaltijd klaar met hete soep, lekkere salades, franse kaas en flessen wijn die prima op temperatuur waren. Het werd een knotsavond met één en al gezelligheid. Afbreken op een hoogtepunt is ons devies en in de late uurtjes kroop een ieder heel diep in de slaapzak op de 7 beschikbare slaapkamers, want o, het was er wel koud…

Aan de zaterdag denk ik nog vaak. Eerst een bezoek aan een wijnkelder met de bijbehorende wijndoop en ’s avonds werkten we mee aan een mis in de kathedraal van Autry.
Om nooit te vergeten! Een oude pastoor op gymnastiekschoenen die bovendien sprekend op mijn vader Hein Strootman leek…, celebreerde de mis! Het zingen in deze akoetiek had iets van een ‘jongens- en mannenkoor’. Schitterend. De pastoor die zo blij was dat we daar wilden zingen dat hij ons later op de avond een krat zeer oude wijn uit zijn wijnkelder aanbood.

Een waardering die rechtstreeks uit zijn volgens mij ‘heilig’ hart kwam. De rest van de avond? Een feestje bouwen met het paardenspel, stoelendans, toneelstukjes en de polonaise!

Laat naar bed om op de zondagmorgen toch weer fit te zijn voor een optreden in de Temple de l’Eglise Reformé in Montargis. Een Franse dienst waar ds. Huyser in voor ging. Na de dienst koffie drinken met de Franse Hollanders. Terug naar het kasteel waar wij eerst de wijn van mijnheer Pastoor uitschonken en vervolgens genoten van onze kok Piet Bakker die ons verraste met een ketel heerlijk soep met stokbrood en…nasi goreng! Na een innig afscheid van André en Margriet vertrokken we rond drie uur weer richting Holland. Om half één in de nacht arriveerden we weer in de Springerstraat. Zonder pech maar met het gevoel dat onze beschermengel een druk weekend achter de rug had!

Weer terug in Nederland waar ik een paar weken na onze thuiskomst bij toeval een verrassende muzikale ontdekking deed...!

WORDT VERVOLGD

woensdag 7 september 2011

AFSCHEID VAN EEN ´FAMILIESTUK`……!

Op 30 augustus j.l. kwam er een eind aan het leven van één der meest inspirerende familiepersonages uit het roemrijke muzikale geslacht van Gemeren: Alice van der Meijde”. Zo ongeveer zou de krantenkop kunnen luiden naar aanleiding van het overlijden van Alice, die samen met mij, haar neef Gerard Strootman, in 1967 het Van Gemerens Familiekoor het levenslicht liet aanschouwen. Deze dagen wordt duidelijk dat bovenstaande simpele zinnen over Alice van een alles omvattende betekenis zijn geweest voor niet alleen het ‘koor en familieleven’, maar ook voor de wereld om haar heen en ver daarbuiten!

Wat betekende Alice voor het koor? Mijn eerste ontmoeting met haar was in mei 1967 toen op een verlovingsfeest het idee ontstond voor een familiereünie. Die reünie kwam er! En daarna de Gouden Bruiloft op 9 december van dat jaar, waar ons koor voor deze speciale gelegenheid voor het eerst optrad. Als iemand toen op die dag gezegd had dat dit koor in september 2011 op Alice haar begrafenis zou zingen, dan had men óf ironisch de schouders opgehaald óf olijk naar het voorhoofd gewezen…
Tóch vervulde het Van Gemerens Familiekoor op zaterdag 3 september in Sleeuwijk één van de laatste wensen van Alice door enkele, door haar zelf gekozen liederen te zingen in de herdenkingsdienst….


Tussen ‘toen en nu’ ligt bijna 45 jaar! Vanaf het moment dat het koor werd opgericht tot een paar weken geleden ligt een onvergetelijke tijd. Een familieleven vol zingen, musiceren, organiseren, gezelligheid en succes, mede dankzij de inbreng van Alice. Onvergetelijk voor mij dankzij haar eeuwige optimisme, loyale en lieve samenwerking wat het koor- en familieleven betrof! Onvergetelijk door haar invloed van, zoals iemand haar noemde de Mies Bouwman” onder de Van Gemerens! Onvergetelijk vooral omdat zoveel neven en nichten generaties lang ‘een gouden tijd’ beleefden door lid te zijn van dit “zich enig in de wereld manifesterend grootste familiekoor”!

Wat betekende het koor voor Alice?

Wat het koor voor Alice betekende blijkt wel uit onderstaande (nooit geplaatste) reactie op mijn blog van 26 september vorig jaar, het moment van overlijden van haar man Gert:

Lieve,lieve Gerard,




Ik kan in deze omstandigheden geen reactie op je blog plaatsen. Ik heb pas zojuist je nieuwe aflevering gelezen. In de hectische en droevige dagen die ik sinds vrijdag meemaak geeft dit mij opnieuw het gevoel van zo een waardevolle familieband en waardevolle jaren die wij beleefd hebben met ONS koor. Ik ben even ontspannen, ondanks de nog twee zware dagen die ik in het vooruitzicht heb. Moet ik mij zorgen maken over mijn toekomst??? Met zoveel mooie herinneringen aan mijn jaren met Gert, die zo genoten heeft ondanks dat hij slechts een ‘staartje’ van 8 jaren met het koor heeft meegemaakt. Nee, ik ga vol vertrouwen de toekomst tegemoet; jij hebt me weer laten voelen dat mijn leven zo prachtig is geweest door de 42 jaar koor. Maar dat heb ik al gezegd in de Laurenskerk.

Ik moet nu naar bed. Dank je wel voor deze geweldige aflevering en blijf doorgaan, ik wil dat het boek van jou nog veel dikker wordt en zal het met genoegen blijven lezen en herlezen. Ik hoop nog lang te leven om me aan deze prachtige herinneringen te kunnen blijven koesteren!


Heel veel liefs!

Alice



Bovenstaande reactie geeft de overtuiging dat door het koor het leven van vele nazaten van Pieter en Jansje een geweldige verrijking ondervond op muzikaal, cultureel, en ook op sociaal gebied! Deze reactie is daar een treffend voorbeeld van. Kortom: Je vrienden zijn familie en je familie is je vriend….!

Wat zal het vreemd zijn voor mij als na zoveel jaar de kreet “Effe El Belle” niet meer zal klinken. Altijd viel er wel wat te kletsen en te organiseren. Want wat hebben we in al die jaren veel plannen gemaakt, reizen ondernomen en soms ‘hachelijke’ avonturen beleefd. Penibele dieptepunten en euforische hoogtepunten kwamen we tegen op onze muzikale wegen naar repetities, optredens, concerten, bus- en vliegreizen. Vreemd zal het voor ons allemaal zijn om haar altijd luisterend oor, haar gezelligheid, haar sigaretje en d’r wijntje te moeten missen. Wat zijn we dankbaar dat zij er was! Voor velen van ons was zij als een zus, een moeder, een tante, een oma, een vriendin en bovenal een vertrouwelinge die altijd klaar stond met advies. En als we het over vertrouwen hebben; Alice getuigde van haar geloof aan het eind van haar leven met de woorden:
“… want Hij draagt mij….” !

Het waren schitterende jaren!





zaterdag 23 juli 2011

PARIS. TUSSEN JULIO EN MARIANNE…

Dat een balletje raar kan rollen weten we allemaal! Een treffend voorbeeld is de manier waarop het van Gemerens Familiekoor uiteindelijk in de Franse televisie studio’s in Parijs terecht kwam. Hier volgt het verhaal, alsof een scenario schrijver het heeft bedacht…. Laten wij teruggaan naar de 24e september 1977. Wij zijn weer eens op tournee door Frankrijk. Om negen uur die avond luisteren honderden mensen naar het concert dat wij geven in de “Baseliek Sainte-Jeanne-d’Arc”, een prachtige kerk in het oude stadje Gien. (In een latere aflevering lezen we meer over deze legendarische reis). Op dit concert is ook ene Michel Gauthier aanwezig, een Franse operazanger. Deze man is zo diep onder de indruk van het koor en concert, dat hij de volgende zondagmorgen óok aanwezig is op onze ‘afscheidsreceptie’ in het Chateau waar wij logeerden.

In superlatieven laat hij ons weten hoe het concert op hem over kwam: “une exellente performance” (een schitterende prestatie) en “Cette histoire est incroyable” (dit is een onwaarschijnlijk verhaal). “Dit koor moet op de Franse televisie” zei hij, en vertelde connecties te hebben bij de “Société Francaise de production et de création audiovisuelles” in Paris! Onze Franse gastvrouw Margriet, onze tolk Atie en Gerard hadden direct een klik met Michel en het enthousiasme over zijn idee om het VGF op de Franse televisie te brengen werd steeds groter.

EEN FRANSE SLAG…..

De AD rubriek “Show en Cultuur” zou een leuke pagina kunnen vullen met het avontuur dat wij in die paar maanden beleefden: een hotline tussen Parijs en Rotterdam, een bezoek aan Margriet en André Louws in Frankrijk, een uitnodiging van Michel Gauthier om bij zijn ouders (een ambassadeur) te komen dineren in Parijs, enz. enz. Uiteindelijk kwam de uitnodiging om op 5 januari 1978 naar Parijs te komen voor de opnamen van de televisieshow. Maar de bal rolde weer raar want helaas kwam op 18 december het bericht dat de datum van onze uitnodiging werd opgeschoven naar een later tijdstip i.v.m. de op handen zijnde staking van t.v. technici eind december. In die geplande show van Jacques zou Charles Aznavour optreden. Aldus nam Charles op 5 januari ’68 onze plaats in! Een Franse slag in ons Hollandse gezicht…. Aan mij de taak om dit aan het koor kenbaar te maken. Alles was voorbereid en een variant op een bekend gezegde kwam bij mij op: Hoe vertel ik het mijn…koor!! Per brief dan maar.

En in de nacht van 20 december om 02.00 uur schreef ik aan het koor, en ik citeer: “ 5 en 6 januari, wéér een pleisterplaats op onze levensweg. Alles geregeld? Jurk klaar? Kostuum klaar? Map klaar? Snipperdagen geregeld? Honden, katten, marmotten en witte muizen uitgeleend? Oppas besproken? Buren ingelicht? Bus geregeld? Arrangementen en muziek opgestuurd naar Parijs? Radioprogramma’s in Frankrijk ingelicht? Hotels besproken in Parijs? Diner op de Montmartre besteld? Rondrit door Parijs besproken? Ja! Alles in orde? Ja!! Gaan we?? Nee!! Dus, ik hang m’n pas gekochte smoking met fluwelen strik en wit overhemd in de hangkast, de plannen in de koelkast, mijn franse franken in de brandkast, dus zijn we voorlopig niet op de kijkkast. Maar gelukkig zit ik niet óp de kast….” Groetjes, Gerardus Strotius.

NIEUWE KANS, NAAR PARIJS

Op 11 mei ’78 in de vroege morgen vertrokken wij dus voor een 5 daagse trip naar Gien. Uitgezwaaid door Koen en Jo zetten we om half zeven koers naar Parijs, onze eerste stop voor het optreden in de show van Jacques Martin. Een busreis met als verrassing weer eens een familiekrant De Pieterjans. Gelach, gegier en gebrul vanwege de inhoud van de krant… De zon brak door en de eerste aktiviteiten namen een aanvang. Bingo en de inmiddels beroemde loterij. Natuurlijk werd Piet van Gemeren Azn. weer bedolven onder de prijzen. Een van onze gasten in de bus was Els Bakker, dochter van An en Piet. Zij schreef een mooi verslag van de reis waaruit we een volgende keer ‘een boekje open’ zullen doen..!


Om over tweeën kwamen we aan bij de Empire tv studio’s in Parijs. Eenmaal binnen werden we eerst naar het podium gedirigeerd waar onze plaatsen werden gemarkeerd voor het optreden! Professioneel als we zijn was dat binnen een half uurtje geregeld! Daarna gingen we met de hele van Gemerenbende Parijs bekijken. Van de ‘Arc de Triomphe’ tot en met de Moulin Rouge en nachtclub Lido! Zie je in gedachten het van Gemerenkoor door
Parijs schuifelen?

En wie liepen daar eigenlijk? Wel: Arie en Truus, Henk en Annie, Atie en Monique, Piet en Mady, Kees, Bertie en Yvonne. Leny, Atie, Sjoerd, Bas en Lia. Alice. Bram en Gery, Magda en Leo en Petra, Gré en Ronny, Joop en Riek, Annelies en Ronald. Piet, Fanny en Jetty, Anita. Rietje en Marleen. Rien, Adrie, Lex, Karien, Heleen en Liesbeth. Gerard en Gerda, Eric en Willeke. Marijke, Betsy, Piet en Geertje, Gert en Rietje, Koen en Wilma en Liesbeth, Jaap en Sita. Els en Ans. Humoristische opmerkingen waren in de straten van Parijs niet van de lucht. Vooral bij het zien van bijvoorbeeld de besnorde Joop die zijn tandenborstel vergeten was en een winkel binnenging om een nieuwe te kopen. Na veel gebarentaal kwam hij uiteindelijk met een grote tandenborstel, nou ja meer een staalborstel naar buiten. Tussendoor natuurlijk een terrasje pikken.
Om vijf uur gingen we terug naar de studio voor de generale. Daar stonden zij klaar, de beroemde Julio Iglesias en de exentrieke Marianne Faithfull. We keken onze ogen uit! Wat was die Marianne zenuwachtig. Zij moest een trapje op naar het podium en enigszins bedwelmd lukte dat met behulp van een paar koorleden maar net..! Toen was het onze beurt om “Een wondermooie dag” te zingen. Wij stonden daar in vol ornaat: de heren in kostuum en de dames in het lang. Els schrijft in haar verslag: “het orkest had de muziek nog niet zo onder de knie en de professionele dirigent kreeg het ook niet voor elkaar. Dus stapte Gerard naar het orkest en dirigeerde zelf alles in goede muziekbanen. Tijdens het spelen gaven de orkestleden hun ogen goed de kost naar het sjieke damesgezelschap daar beneden op het podium. De cameramannen hadden het overigens meer gemunt op Monique! De repetitie verliep verder vlot en Jacques Martin zei niets anders dan, très bien en très Jolie….”

Inmiddels had José, nichtje van Atie en Parisienne, zich bij ons gevoegd. Zij heeft Atie bijgestaan tijdens de voorbereidingen van ons optreden!

TOEN WERD HET ERNST

De Show begon. Tegen het eind van het programma waren wij aan de beurt. De introductie van het koor door Jacques was erg leuk en hilarisch! Hij nam het niet zo nauw met ons kleine landje en liet het ‘van Gummerunkoor’ maar uit Amsterdam komen…. Het orkest zette in wij zongen “Een wondermooie dag”. Het ging perfect! Daarna het interview met Atie. Oordeel zelf wat een fantastische presentatie zij weggaf aan Jacques Martin. Vervolgens zaten wij ‘gewoon’aan de bar met Julio en Marianne. Ik aan de prik en Atie aan de whisky.

Let voorts op de aftiteling. Of het de gewoonste zaak van de wereld was zoals Atie staat te kletsen met Marianne Faithfull en ik met Julio Iglesias, die vroeg of ik ook uit Zuid-Europa kwam vanwege mijn donkere uiterlijk… Ook vroeg hij of wij allemaal écht familie waren… Het was een wondermooie daggggg….Na de show gaven Trudie en José ons nog een ‘Tour de Paris à nuit’ Wat een pracht en praal in die stad! Om een uur of elf gingen wij met de slaapindeling in de hand naar onze hotels in Parijs! Het wàs een wondermooie daggg. Over een pleisterplaats gesproken. Onze pianist Piet van Gemeren zei het al: “Het begint steeds meer op een leuke manier uit de hand te lopen”! Wie maakt dit mee? Wij!!


WORDT VERVOLGD.

zondag 3 juli 2011

DE DRAAD WEER OPPAKKEN

In de aflevering van mei j.l. zagen we in het blogfilmpje een impressie van een repetitie uit 1973, opgenomen in Te Hoogerbrugge. Behalve mooie sfeerbeelden zagen we ook Henk en Eric Strootman voor het eerst aan het werk achter respectievelijk de piano en ’t slagwerk, plus de jongelui die voor het eerst kwamen meezingen. Dat was vast en zeker repeteren voor het optreden in (alweer) Wilnis bij Henk en Annie van Bijnen op 22 april ’73. Verder gebeurde er in dat jaar niet zoveel, behalve dan dat het koor min of meer dreigde weg te zakken..
Verhuizingen, geboorten, slap repetitiebezoek én geen uitzicht op een ‘hoogtepunt’ waren daar debet aan. Maar, een mooie ‘opwekkingsbrief’ van Alice aan de club met een oproep om toch vooral in augustus weer met frisse zanglust aan te treden in verband met een komend optreden, vond gehoor bij het koor! Zij eindigt haar brief met, en ik citeer: Luitjes, het koor bestaat bijna zes jaar. Voorwaar geen kleinigheid. De kleintjes staan te dringen tot ze erop mogen. Zullen wij met elkaar hen geen fantastische ontvangst bezorgen”? Het optreden waar Alice over schreef was op 2 september 1973 in de ‘stamkerk’ van de van Gemerens: de Verrijzeniskerk, met als voorganger ‘onze’ dominee Piet Riemersma. Of het zo moest zijn weet ik niet maar het thema van zijn preek was voor het koor wel heel toepasselijk: “Pak die draad weer op…..”! Echt waar, het staat zwart op wit! De brief van Alice had effect want op de 24e september stond het koor er weer helemaal!

DE ARDÊCHE, OM NOOIT TE VERGETEN!

Wij geloofden er weer in! Vol goede moed en met nieuwe ‘aanwas’ begonnen wij aan een nieuw seizoen. Het eerste evenement diende zich aan in november 1973. Met de bus naar Vaassen (waar Aat en Jeanette inmiddels waren neergestreken) voor een optreden in de Tabernakelkerk aldaar. Oók een dag om nooit te vergeten. Wát een ontvangst, inclusief een maaltijd!
Hier speelde behalve Henk op het orgel, óók Ineke (Bos) Strootman voor het eerst mee op de piano (waar piet de pianist was? Geen idee..). Voorganger was ds. Van Nood met als wederom een toepasselijk thema; “Een blij geloof ..” Tijdens de kerstdagen trad het koor niet op, een nieuwjaarsreceptie hadden we nog niet dus gingen wij bijna ongemerkt het zevende levensjaar in en werd het januari 1974. Ook dit jaar verliep min of meer weinig spectaculair. Blijde en droeve gebeurtenissen volgden elkaar ook toen al op. Natuurlijk waren er de familiefeesten zoals de gouden bruiloft van Hein en Sijgje, mijn ouders.
Ik memoreer graag eveneens het overlijden in juli van dit jaar van één van onze koorleden van het eerste uur, Sjoerd Hofstra sr. Samen met Lenie nam Sjoerd in ons koorbestaan een heel bijzondere plaats in, want door hun toedoen kwam begin jaren zeventig het beroemde kamperen in de Franse Ardêche tot stand. Een onvergetelijke tijd waarin het soms wel gebeurde dat we met zo’n 35 man aan koorleden en aanhang onze vakantie doorbrachten in de ‘zusterplaats‘ van Zwingelspaan, Le Bateau, een camping die in onze ogen alle andere campings in Frankrijk overbodig maakte…! Een puur paradijselijke omgeving waarin genoeg muzikale inspiratie kon worden opgedaan voor de toekomst. Vraag maar aan mijn broer Leo…!

Het jaar ’74 vorderde. In mijn archieven vond ik nog een liturgie van een adventszondag op 22 december 1974. Er staat alleen geen plaats en kerk bij….! Aan het eind van dit jaar kwam er een verheugende uitnodiging uit Frankrijk om weer een weekend naar Paron te komen. Met dit blijde vooruitzicht gingen we over de drempel naar 1975.

EN TOEN BEGON HET PAS ECHT

Allereerst verleenden wij op 2 februari medewerking aan een wel heel bijzondere jeugddienst in de Bergsingelkerk in Rotterdam. Een groot koor, veel publiek waaronder volop familieleden en supporters waren er getuige van dat het koor een fantastisch optreden weggaf. Zo zelfs, dat tijdens de dienst mijn gewaardeerde neef Piet van Gemeren Pzn na de laatste klanken van ‘Duizend Vragen’ zo in vervoering raakte dat hij ging staan en luid in de kerk “Bravo” riep… . Dit vergeet je toch nooit…? Op 27 april togen we weer naar Vaassen om in dezelfde Tabernakelkerk, met dezelfde bus, dezelfde gezelligheid, dezelfde dominee, dezelfde muzikale bemanning en met bijna hetzelfde thema “Samen blij zijn” acte de présence te geven.

Intussen waren de voorbereidingen op gang gekomen voor de nieuwe trip naar Frankrijk… Repetitie na repetitie verheugden wij ons op weer een reis naar Paron. Half juli gingen we met vakantie om daarna op 22 augustus met een groot gedeelte van het koor de feestelijke trouwreceptie van onze leden Bas en Lia Hofstra bij te wonen. Hierbij een filmpje met een korte impressie van deze mooie dag en avond. Herken jezelf, geniet en beleef deze kostbare momenten opnieuw en bewaar ze als een souvenir….




PARONNADE…

Het verslag van onze eerste reis naar Paron staat in de aflevering van januari j.l. Tóch zal ik in ‘telegramstijl’ de tweede trip verslaan en als je dit relaas leest begrijp je vanzelf waarom….




Eindelijk brak de morgen van 26 september 1975 aan. In alle vroegte vertrokken wij richting Frankrijk. Neef André van Gemeren (die zijn rijbewijs voor een touringcar had…) huurde voor deze tocht een bus. Inmiddels had hij het vertrouwen van het koor gekregen na een eerste busrit met hem. Aanleiding was de volgende anekdote: We moesten optreden in het land en André wilde ons graag vervoeren, dus huurde hij een bus 'zonder chauffeur’. Echter, als ik aan het koor zou vertellen dat André onze chauffeur zou zijn, zouden naar mijn idee toch een aantal koorleden afhaken voor het optreden! Ik wist wel een oplossing... Vermommen als een echte buschauffeur! Zo gezegd, zo gedaan. André vond het idee leuk, ging naar een professionele grimeur en arriveerde met zijn pruik, baard, pet en ‘bus’ in de Springerstraat. Iedereen stapte nietsvermoedend in en zei hem gedag. “Wat een saaie piet is die chauffeur” zei de een. “Geer, die man is niet erg spraakzaam” zei de ander. Na een aantal kilometers heette ik de chauffeur welkom en vroeg hem zich voor te stellen…. In onvervalst Rotterdams zei hij “Mijn naam is André …”! Hilariteit en paniek maakte zich meester in de bus maar onmiddellijk had hij het vertrouwen, gezien zijn rijstijl! André was aangenomen als vaste buschauffeur.



Aldus vertrokken wij met hem naar Frankrijk. Het werd een reis vol gezelligheid met zingen, loterij, spelletjes en ander vermaak. Diverse neven en nichten kwamen verkleed als bijvoorbeeld, steward, EHBO-er of conducteur. Geen minuut verveelden wij ons. Ook hilariteit onderweg want de bus kreeg kuren: motor sloeg af, kortsluiting en we kregen lekkage. (beleef het maar mee op onderstaande film!) Maar niemand die mopperde… Geen wanklank!Tegen de avond arriveerden wij in Paron en werden door de ‘équipe van Chatillon’ ontvangen met een heerlijke maaltijd. De sfeer zat er meteen in. Een fijn weerzien na 4 jaar. Speeches gingen heen en weer en we aten en dronken de avond vol tot in de kleine uurtjes. Maar iedereen kwam in bed ( zijn eigen bed nog wel…) De zaterdag hadden we voor onszelf!

We brachten een bezoek aan Sens en vonden een restaurant waar we met ons vijftigen voor een paar centen een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld. ’s Avonds hebben we een feestje gebouwd in de eetzaal op Paron. We deden komische sketches en voordrachten. Als eenakter deed ik het legendrische "derde been....".
En o, oh... wat hadden de jongelui het naar hun zin!


Maar, we kwamen naar Paron om te zingen. Eerst op de zondagochtend in Châttilon Coligny en ‘s middags in het oude kerkje van Paron met haar schitterende akoestiek. In beide diensten ging Quiri Huyser voor. Alle hulde voor deze man die inschikkelijkheid, enthousiasme en dienstbaarheid noemde als pijlers waarop het succes van dit weekend werd gebouwd. "Het van Gemerens Familiekoor en ‘Paron' voelde elkaar aan". Als vrienden, als broertjes en zusjes!

’s Maandagsmorgen reed de bus weer voor. In de regen namen we afscheid van al die Fransen die het VGF in hun hart hadden gesloten. Eenmaal terug in Rotterdam kwamen bij sommigen de tranen. Tranen van heimwee, wel te verstaan. Tranen van het beleven van iets wat je bijna niet kunt navertellen. Daar moet je gewoon bij geweest zijn. Vandaar deze film….






De jaren ‘76 en ‘77 zijn in aantocht. Dit zijn memorabele tijden! Mies Bouman met haar programma’s “Eén van de acht” en, “Een mens wil….” Verder als klap op de vuurpijl het optreden in de show van Jacques Martin voor de Franse TV2. Dan is óók nog de eerste LP aanstaande.


Over spectaculair gesproken… Dus,

WORDT VERVOLGD.

maandag 6 juni 2011

VOOR DE VUIST WEG GELEEFD….

Al voorbereidend op mijn 18e hoofdstuk hoorde ik het bericht van overlijden van Willem Duys. Direct gingen mijn gedachten terug naar die gure novemberdag in 1987 toen wij met het van Gemerens Familiekoor per touringcar naar ‘HOTEL ORANJE’ in Noordwijk reden om daar op te treden in het programma “Voor de vuist weg” van Willem Duys. Om mij bij de actualiteit aan te passen vind ik het daarom juist nu het moment om in een speciale aflevering ‘mijn souvenir’ uit die tijd op te tekenen en wil graag stilstaan bij de impact die het optreden in ‘De Vuist’ had voor ons koor. Deze legendarische televisiefiguur vestigde zijn naam reeds in de jaren ‘60 als Willem-O-Duys…! Willem zijn manier van ‘bezig zijn’ heeft mij altijd erg aangesproken. Waarom…? Voornamelijk zijn bedenken van dingen die ‘niet normaal’ zijn! Maar dan wel leuke, spectaculaire en niet alledaagse dingen. En die hebben wij in het bestaan van ons koor heel veel meegemaakt. Voorbeelden hiervan zijn er volop, te beginnen bij het maken van geluidsproducties, specials, tv optredens en het geven van concerten. Voorts crossend met de touringcar door Nederland en Europa, vliegend met een boeing 737 naar Canada, zeilend in Amsterdam op het IJ met Henk de Velde en last but not least het optreden met Tom Parker voor 12.000 man in de jaarbeurs in Utrecht, om maar een paar ‘hoogtepunten’ te noemen. Willem was zeer muzikaal en een ‘eeuwig optimist’, overtuigd van het slagen van hetgeen hij bedacht! Hij lag nooit ergens wakker van, getuigde zijn dochter en hij was familieman bij uitstek! Wij waren allebei Leeuw en ‘verdienden’ beide een lintje… Vandaar!

HOE KWAMEN WE IN DE VUIST?

In september ’87 hoorde ik dat Willem Duys een ‘comeback’ aankondigde met een achttal nieuwe afleveringen van De Vuist. Ik stuurde ‘brutaalweg’ een brief naar de AVRO met een krantenartikel over het uitkomen van onze kerstplaat en enige tijd later werd ik gebeld door Noortje Kandt van de redactie met de vraag of ik een demobandje van de plaat wilde opsturen. Nog dezelfde dag ging dit bandje de deur uit en een aantal dagen later kwam de uitnodiging om in de Vuist “De Kerstmedley” te komen zingen. Sensatie alom… Aldus vertrokken wij op de 23e november naar HOTEL ORANJE voor de live uizending van de Vuist. Eigenlijk overbodig te zeggen wat een feest het was voor onze zangclub om al repeterend met de bus naar Noordwijk te rijden! En… gehaald en gebracht door Beuk…!

Daar aangekomen ontbrak het ons aan niets. De sfeer was er opperbest. In een zeer ontspannen voorgesprek vroeg Willem bijz
onderheden over het koor. Duys: “Eigenlijk mogen wij geen reclame maken voor de plaat maar ik zal kijken wat ik tijdens de uitzending kan doen”! Verder maakte hij er ons op attent dat, gezien de vele onderwerpen in de uitzending, de tijd ontbrak voor een interview maar hij beloofde wel een introductie “waarin hij aan het Nederlandse publiek de bijzonderheid van koor en plaat zou verkondigen…” Deze belofte maakte hij helemaal waar. Hij hield, tegen de toen geldende regel in, zelfs de kerstplaat seconden lang in beeld. Het was een complete ‘ster’ reclame. Onnavolgbaar deed Duys al improviserend zijn woordje, slechts ‘spiekend’ naar de namen van Pieter en Jansje….! Overtuig jezelf bij het zien van de film hoe hij, al improviserend, op zijn gemak ons aankondigde. Je ziet aan alles dat hij ons item leuk vond. Het koor, zoals het 24 jaar geleden eruit zag... zong de medley uit het hoofd, echter mijn blooper in het filmpje kon er wegens de live uitzending helaas niet uitgeknipt worden (na Willem zijn intro stond ik te vroeg op…)

REACTIES

Om 20.28 ging De Vuist de lucht in. Miljoenen mensen keken ernaar, na vier luttele minuten was ons optreden voorbij… maar de gevolgen voor het koor waren formidabel!! Bijna baldadig wilde Willem na afloop met het koor op de foto. Hij vroeg mij om hem een nieuwe kerstplaat toe te sturen om deze te draaien in zijn radioprogramma “muziekmozaïek”. De foto van het koor met Willem als middelpunt werd door ons, vergezeld van een persbericht, de dagen erna het land ingestuurd. En wat werd het gretig opgepikt door de pers. Een aantal krantenartikelen heb ik nog in het archief. Een paar krantenkoppen:

Uniek familiekoor te gast in de vuist van Duys.
Zingende familie met kerstplaat bij Duys.
Familiekoor met kerstelpee in de schijnwerpers
De van Gemerens zingen niet voor de vuist weg…
Familiekoor brengt kerstplaat uit.



De reacties bij de koorleden logen er ook niet om. Ieder die het meemaakte zal denk ik nog wel zijn of haar herinneringen hebben aan het optreden in Willems ‘curieuze prentenkabinet’. Willem Duys, een inspirerende, spraakmakende ‘gewone’ man die nooit geëvenaard kan worden!
Tot slot: Het optreden in de Vuist was eveneens de directe aanleiding voor het opnemen voor de NCRV van de kerstspecial “Kerstfeest met het van Gemerens Familiekoor”. In maart 1988 vertrokken wij, alweer met Beuk, naar Westendorf in Oostenrijk om onze onvergetelijke special op te nemen. Maar daarover een aantal afleveringen later meer…

WORDT VERVOLGD.

woensdag 4 mei 2011

“MERKWAARDIG FAMILIEKOOR….”

Op vrijdag 20 oktober 1972 stond in “De Zierikzeesche Courant” tussen allerlei berichten van groot- en klein leed, mooi en slecht nieuws, beurs- en familieberichten, maar wel onder de strip van ‘Eric de Noorman’ het artikel: “Merkwaardig familiekoor zingt in de Gereformeerde kerk te Haamstede”! Ik zal het stuk niet op de blog plaatsen maar de strekking van het artikel is ongeveer hetzelfde zoals er in de loop der jaren honderden zijn verschenen in allerlei week- streek- kerk- en dagbladen over het ontstaan, reilen en zeilen van ons koor. Wel werden wij in deze ‘Courant’ aangekondigd als “een koor dat men beslist gehoord en gezien moet hebben”…. Als toetje staat aan het eind van het artikel nog vermeld: “dat het koor twee jaar geleden tijdens een tournee door Frankrijk gezongen heeft in de beroemde 14e eeuwse Kathedraal van Sens, volgend jaar Pasen naar Londen zal gaan om er o.a. op te treden in de Westminster Abbey, én begin september door de NCRV aandacht werd besteed aan dit opmerkelijk familiekoor….”! Na deze ‘aanbeveling’ was de kerk in Haamstede die zondag de 22e oktober dan ook overbezet! Leuke bijkomstigheid die dag was dat wij door mijn zusje Jannie en zwager Rien, die juist domicilie hadden gekozen in Zierikzee, waren uitgenodigd op de koffie en… naar later bleek ook op de soep! Alle gordijntjes in de stille straat werden naar goed Zeeuws gebruik opzij geschoven toen de bus met behalve koorleden óók ons jonge grut, voor hun deur parkeerde en wij vervolgens met een dikke vijftig man bij Jannie en Rien naar binnen gingen. Leuk overigens dat onze kinderen, die later zo’n groot aandeel kregen in het succes van het koor, ook meegingen naar Haamstede! Op bijgaande foto’s zien we de trap als ‘ kinderloge’ (waar moesten zij anders blijven…?). Ik zie op de foto Annelies, Monique, Jacqueline, André junior, Jaco, Leo en Eric. Wie zijn de anderen? Als je jezelf herkent op de foto is het leuk dit even te laten weten! Verder zien we Jannie met haar 'keukenhulp' tijdens het voorbereiden van de koffie en de soep. Voorts een foto met een blik in de huiskamer! Bij het zien van deze foto’s besef ik weer hoe uniek, gezellig en waardevol dit alles was! Zo’n dag als deze was letterlijk wéér een pleisterplaats op onze levensweg!

Tussen toen en nu….

Hoogte- en dieptepunten: zij wisselen elkaar altijd weer af! Zo’n dieptepunt beleefden wij toen we bericht kregen dat Oom Koen van Gemeren, de man die de aanleiding was voor het oprichten van het Van Gemerens Familiekoor, op 21 november 1972 was overleden. Ook hem geef ik graag een plaats op de “Eregalerij der van Gemerens”! Koen was de tweede zoon van Pieter en Jansje. Een zeer veelzijdig man. Zoals elk gezin wel een buitenbeentje heeft was hij dit ongetwijfeld in dit gezin. Maar, hij was bovenal musicus en als hoboïst en leermeester blonk hij uit. Spelen in de Mattheus Passion had zijn voorliefde, zo getuigden zijn muzikale vrienden. Tot slot was hij filosoof en kindervriend van het zuiverste soort. Een man om in herinnering te houden! Een mooi gedichtje schreef één van zijn vrienden op zijn Gouden Bruiloft:

"Tussen toen en nu ligt heel uw leven, het zal u zijn of alles even
in een zucht is heen gegleden, van eertijds tot de dag van heden".

Mooi gezegd en geldt dat ook niet voor ons….?

Wilnis.

Bijzondere herinneringen hebben wij aan Wilnis. Allereerst de plaats waar het illustere echtpaar koorleden Henk en Annie van Bijnen (ja, de ouders van Marja) woonden. Leden die zelden of nooit verstek lieten gaan. Bij het van Gemerenkoor waren zij bekend
als de vissende Henk en breiende Annie. Een stel waar humor en gezelligheid hoog in het vaandel stond. Hetzelfde gold in die tijd trouwens ook voor Lenie en Sjoerd Hofstra. Op de repetities brachten alle vier altijd een behaaglijk gezellige sfeer met zich mee! Dat zeg ik dan gelijk ook van Jo en Koen. Alle zes konden zij het heel goed vinden met elkaar. Zo zelfs dat zij in die tijd voor vakantie naar Ierland vlogen, daar een boot huurden en vervolgens hun netten (o nee) hun hengel uitgooiden om er te vissen. Over levensgenieters gesproken! Bijgaande foto zegt genoeg….! Helaas zijn alle zes ons ontvallen, maar de mooie herinneringen blijven! De tweede reden als ‘souvenir’ aan Wilnis zijn onze optredens aldaar! Bijvoorbeeld die op de 24e december 1972, samen met dominee Langhenkel. Wat was deze predikant enthousiast over ons koor. Hij bracht zelfs zijn vrouw zo in muzikale vervoering, dat zij nog een tijdje met ons heeft meegezongen op de repetities… De optredens waren steeds succesvol in Wilnis. Altijd koffie drinken in de Schakel, nakletsen bij Henk en Annie thuis en daarna weer huiswaarts. Zo kon het gebeuren dat er in de buurt van Woerden op een keer alcohol- en snelheidscontrole was. Uiteraard moesten alle Rotterdammers, Zwijndrechtenaren en Brabanders langs die controlepost…! Een van de laatste die daar aangehouden werd was mijn zus Magda. Zij draait het raampje van de auto open en een agent zegt tegen haar “bent u misschien ook lid van die zangclub uit Rotterdam”?

Weer een jaar verder

Zo werd het 1973. Op 8 januari begonnen we weer met repeteren. Allereerst voor een optreden in het van Dam Ziekenhuis in Rotterdam waar ‘onze Lenie’ nogal eens een heupoperatie onderging. (op bovenstaande foto zien we Lenie als gevolg van een operatie met de wandelstok lopen). Vervolgens voor een vervolgoptreden (wegens groot succes vorige keer) in Wilnis en wel op 22 april 1973. Aansluitend gingen we hard repeteren voor wederom een optreden op 27 mei in Haamstede, zij het dat we er toen maar gelijk maar een ‘weekend Haamstede’ van gemaakt hebben…! Tenslotte ‘trainen’ voor de 2e september van dat jaar teneinde in de Verrijzeniskerk in Rotterdam een ‘bijzondere’ dienst op te luisteren met als voorganger onze grote vriend en dominee, Piet Riemersma! Zo ongeveer de huispredikant van vele van Gemerens. Over dat weekend Haamstede valt nog wel wat te zeggen: We verzamelden op zaterdag 26 mei om half vier in de Springerstraat. We moesten meenemen: luchtbed, slaapzak, een glas voor ‘verfrissingen’…. Verder een oproep aan de koorleden om de kelder, zolder of schuur af te struinen of er bijvoorbeeld nog een ‘Rembrandt’, antiek of ander leuk prullaria te vinden was teneinde dit beschikbaar te stellen voor het “Rad van Avontuur”. De opbrengst zou gebruikt worden om ‘een klein beetje’ tegemoet te komen in de kosten van de warme maaltijd á tien gulden vijftig. Het werd een feestelijke zaterdagavond maar voor mij werd het daarna ‘een nacht die je normaal alleen in films zie’…. Wij sliepen namelijk op luchtbedden en in slaapzakken in de zalen van de kerk. De dirigent en echtgenote lagen achteraf bezien naast een - niet nader bij de naam te noemen – snurkmachine! We zijn toen maar verkast naar de gang en wat denk je: we lagen ons neer vlakbij het toilet maar om de paar minuten kwam er een pleger van een plasje of iets dergelijks…. ! We kwamen dus van de regen in de drup! Maar al met al, het was een succesvol en gezellig weekend.

Persoonlijke beleving

Op 28 maart 1973 komt er van de redactie van de familiekrant Pieterjans een alarmerend bericht dat deze krant niet meer zal verschijnen. Als reden werden 2 dingen genoemd: te weinig reactie op de vraag om kopij en te weinig reactie op de vraag om betaling… Erg jammer natuurlijk maar een mooie slotzin uit deze brief was: “Gelukkig, niet alles mislukt wat er in de familie op touw wordt gezet. Die goede band blijft toch, denk maar eens aan het koor dat straks zijn zevende levensjaar ingaat". En inderdaad, die onderlinge goede band bleef en bracht prachtige dingen tot stand, zowel op de repetities in Te Hoogerbrugge als tijdens de optredens in het land. De harmonie en persoonlijke beleving van de zangers en zangeressen klonk ook toen al door in de nummers die wij zongen..! En, dat zevende levensjaar 1974 kwam in zicht! Vol enthousiasme gaat het koor op weg naar dit jaar. Een jaar waarin van lieverlee onze jeugd van zich laat horen.

SUPRISE

Bij toeval kwam er onlangs een film boven water waarvan ik het bestaan niet wist en zelfs had “de première” nog nooit heeft plaats gevonden. Dit filmpje van zo’n 35 jaar geleden kwam tevoorschijn uit de onderaardse gewelven, ofwel de kelder van An en Piet Bakker. Piet was ooit barkeeper van ons koor in Te Hoogerbrugge. Een onvergetelijke anekdote, ofwel een waar gebeurd verhaal van hem kan niet meer stuk: tijdens de pauze van het koor merkt Piet dat de koffiemelk op is. “Ik ga gelijk bellen om melk” zei Piet. Uiteraard gaat hij van Dam, de beheerder van THB bellen die intern het nummer 112 heeft. Maar in plaats van intern te bellen neemt Piet een buitenlijn en belt 112…. Hij krijgt de meldkamer van de politie en een stem zegt: “wat kan ik voor u doen”? “De melk is op”! roept Piet enigszins korzelig en luid door de telefoon. “Okay, zegt de dienstdoende agent en vervolgt met: “we komen het direct met zwaailicht en sirene brengen”… en hij verbreekt de verbinding. Hij verblikte of verbloosde niet en ging door met de koffie (zonder melk…) Op vele verjaardagen gaat dit verhaal erin als koek! Wij zien Piet in het volgende hoofdstuk terug als ‘kok’ in Frankrijk en An heeft een aantal jaren met ons meegezongen. Terug naar de film: die is gemaakt op een repetitie in te Hoogerbrugge in 1973 of 1974. De beelden zijn een sfeervolle blik tijdens het repeteren en tijdens de pauze! Let op, hier zien we voor het eerst Henk, onze organist en Eric die voor het eerst de snaren van de trom beroerde! Ook wat jonge koorleden zijn hier reeds van de (zingende) partij! De film: een 'document'van ongeveer vijf minuten met een schitterend stuk muziek eronder. Geniet ervan!!In het volgende hoofdstuk zullen we merken dat het koor zich langzamerhand gaat concentreren op “het Grote Werk”….


WORDT VERVOLGD.

vrijdag 1 april 2011

MENSEN, MENSEN… wát een show…..!

Op een mooie dag in juni 1972 werd ik tijdens mijn ‘spreekuur’ op het werk gebeld door journaliste Joke Frerichs van het Rotterdamsch Dagblad met de vraag “of ik een dezer dagen een uurtje vrij zou kunnen maken voor een interview betreffende het van Gemerens Familiekoor”! Door een publicatie over een optreden van onskoor was zij namelijk geïnteresseerd geraakt in de achtergrond van dit ‘unieke’ koor. En of er ook een foto van het gezelschap kon worden gemaakt, voegde zij er aan toe! Ik was verrast en beloofde spoedig een afspraak met haar te maken. Ik wist niet hoe snel ik Alice moest inlichten van ‘dit grote nieuws’. Een interview met een kranten dan nog wel het Rotterdamsch Dagblad! Bovendien, vijf jaar na de reünie en de gouden bruiloft. Hoe kregen we de kans! Ik vroeg mij af of dit betekende dat we werden opgenomen in de muzikale vaart der volkeren…(beter gezegd volkoren…) Ik liep, behalve naast mijn schoenen óók tefilosoferen wat de gevolgen zouden
kunnen zijn van zo’n artikel in de krant. Hoe dan ook, met het onmisbare deel van m’n kantoorinventaris, de telefoon, maakte ik overuren om de koorleden in te lichten. De ‘telefoonketting’draaide op volle toeren… Het interview met Alice en mij kwam er, de foto op de repetitie werd gemaakt en Joke maakteer een prachtig gestroomlijnd artikel van met als kop: “Van Gemeren-Familiekoor gaat geen zee te hoog”… Op dinsdag 20 juni verscheen het stuk in de krant! Via het gemeentearchief heb ik een mooie reproductie van dit artikel gekregen. Degevolgen van ‘dit stukje’ in de krant waren niet mis! Een paar dagen na het verschijnen van het Rotterdamsch Dagblad werd ik gebeld door Henk van der Horst van de NCRV, een van de mannen van Farce Majeur… Hij had ons artikel gelezen en ‘zag er wel een item invoor het nieuwe televisie programma van Gerard van den Berg met de naam “Mensen Mensen Mensen....” Mijn prikkelgeleidende lichaamsdraden, ofwel de zenuwen, stonden wel
enigszins gespannen toen Henk zei samen met nog iemand van de NCRV naar een repetitieavond te willen komen. En alzo geschiedde! Ik zie mij hen nog opwachten onder aan de afrit van de A20 in de Alexanderpolder. Het werd een hilarische kooravond en ons gezelschap werd ‘goedgekeurd’. Op 22 augustus 1972 viel dan ook de uitnodiging van de NCRV voor de tv opname in de brievenbus. Wij werden op woensdag 30 augustus verwacht in de Rijnhal in Arnhem. Overigens een uitnodiging die een langdurige samenwerking inluidde met deze “huisomroep” der van Gemerens…!

DIT IS DE WERELD….

Op tv verschijnen is in de loop van de jaren niet meer zo’n bijzonderheid. Maar in 1972 uitgenodigd worden in een praatshow, en dan ook nog een liedje mogen zingen, dát was in onze ogen ‘wereldnieuws’! Toevallig besloten we om in de show over ‘die wereld’ te zingen..! Onze hit van die tijd “Dit is de wereld” repeteerden wij in augustus eindeloos, te midden van de toen nog aanwezige daken met hun wirwar van antennes..
, maar ook onder de miljoenen sterren die gloeiden als bakens in de golven van ons wisselend bestaan, om koers te kunnen houden naar de haven aan ’t einde van de wereldoceaan…! Prachtig lied!


Wat keken we uit naar woensdag 30 augustus. De hele club had een snipperdag opgenomen en om half één die middag reed ‘Gerrit van de Favoriet’ met de bus de Springerstraat in om ‘het stelletje ongeregeld’ op te halen. De sfeer in de bus was opperbest maar, we vonden het wel erg spannend wat er zou gaan gebeuren omdat wij voor het eerst een tv opname gingen meemaken. Bij aankomst in de Rijnhal in Arnhem werden we direct naar de ontvangstruimte gedirigeerd. Binnen de kortste keer begon mijn onervarenheid op televisiegebied mij parten te spelen. Ik
had zo het idee van: gewoon gezellig en ongedwongen ‘onder mekaar’ het programma maken! Het liep wel even anders… We konden bij de bar met munten het een en ander bestellen en voor het avondeten zou worden gezorgd! In een voorgespr
ek met Gerard van den Berg werd mij meteen duidelijk gemaakt dat we elkaar met u en meneer zouden aanspreken en geen onbehoorlijk taalgebruik zouden bezigen! Alleen Thèrése Steinmetz (die in de show het liedje ‘Haarlem’ zong) zou, i.v.m. haar status als artieste bij de voornaam genoemd worden. Verder zou er in ‘Dit is de wereld’ geknipt moeten worden i.v.m. de lengte van het lied. Ik protesteerde...

Dan nog een anekdote: Harry van Hoof, de dirigent van het tv orkest zou ‘Dit is de wereld” begeleiden. Tijdens de repetitie vroeg ik aan Harry: “ik heb onze pianist Piet van Gemeren bij me, kan hij meespelen met het orkest”? Antwoord: “nee, dat kan niet want dit zijn allemaal beroepsmusici…”! Ik sputterde weer tegen en hield voet bij stuk! Dus kwam Henk van der Horst erbij om ‘de ruzie’ te beslechten. Er werd voorgesteld dat Piet tijdens de generale met het orkest zou meespelen en dan werd bekeken hoe dat zou gaan.
Nou, dat ging vlekkeloos, dus Piet mocht meespelen! Na de generale raakten, mede door het lange wachten, de
consumptie muntjes op. Het was warm en zwoel in de hal, dus dorstig weer. Alice en ik hadden de handen vol en de rest de glazen vol… maar alles werd in goede banen geleid! Maar o, o, wat werden wij daar verwend en in de watten gelegd. Hulde aan de NCRV! De opnamen verliepen perfect en Gerard van den Berg deed het fantastisch!

GOED EN SLECHT NIEUWS

Eerst het slechte nieuws… Maanden ben ik bezig geweest om bij de stichting “Archief Beeld en Geluid” in Hilversum de originele opnamen van dit televisieprogramma te krijgen. Men heeft daar hun uiterste best gedaan om het programma boven water te krijgen. Eén email echter sloeg alle hoop de bodem in: "helaas, tot onze spijt is het programma zoek"! Hoewel er veel van vroeger bewaard is gebleven is dit programma niet te vinden. Wat had het
spectaculair geweest als ik de ‘levende’ beelden met geluid had kunnen laten zien. Uiteraard hebben we zoals je ziet volop foto’s van deze dag. En dan kom ik automatisch op Het goede
nieuws…. Na de uitzending van het programma kreeg ik een 8mm film van een neef - ik weet niet meer welke, dus meldt je maar - die zijn filmcamera tijdens de uitzending voor zijn tv heeft gezet. Ook dit filmpje heb ik bewaard, onder het stof vandaan gehaald en zie, het staat hieronder! Hoewel er (om technische redenen) balkjes door de film lopen is het kostelijk om deze film te zien. Kijk hoe we er 40 jaar geleden bij stonden…! Misschien is dit ‘filmpje uit de oude doos’ nog wel zo leuk! Herken jezelf en onze dierbaren die er niet meer zijn! Je ziet zondermeer dat we “dit is de wereld” zingen… Tijdens het filmpje hoor je een
achtergrondmuziekje maar aan het eind hoor je "Dit is de wereld", de opname uit de St Laurenskerk, gelardeerd met foto's....




Wát een belevenis was deze dag ! Een geweldige ervaring rijker, de NCRV wat ar
mer gingen wij ’s avonds laat voldaan weer huiswaarts. In de bus terug raakten we niet uitgepraat over deze dag. Een mooi vooruitzicht trouwens hadden Gert en Rietje, want die stonden centraal in een artikel dat verscheen in een krant in Alphen aan de Rijn! Waar blijft de tijd…. Na de uitzending kwamen de reacties los bij de koorleden. Wij lieten ons alle reacties welgevallen! Verwondering en bewondering dat zoiets kan bestaan, was het algemene beeld. Dat niet iedereen er hetzelfde over denkt bewees Peter d’Hamecourt als tv recensent in zijn rubriek OP ZICHT. Een citaat uit zijn recentie: “Mensen, Mensen, Mensen, is nog steeds een programma van noch vlees, noch vis. Het hangt er allemaal een beetje tussenin. Zo’n peloton familieleden van stamhouder Pieter van Gemeren bijvoorbeeld. Wat mij
betreft is dat eerder iets voor Ted de Braak en zijn “Met Liedjes Het Land In” dan voor het programma van Gerard van den Berg”. En inderdaad: jaren later záten we bij Ted de Braak…..!

Het was een Wondermooie Dag in Arnhem. Het feest was voorbij en de Arnhemse meisjes en jongens gingen huiswaarts. De repetities gingen door en op 15 oktober 1972 zongen we alweer in de Credo-Kerk op Zuidwijk. Onze secretaresse Janny Gouw stuurde in november een brief naar de koorleden met daarin een uitnodiging om op 17 december in het van Dam Ziekenhuis op te treden en op 24 december in Wilnis, met de vermaarde dominee J. Langhenkel… Plannen genoeg weer. Vooral een mededeling in het Rotterdamsch Dagblad waarover ook Gerard van den Berg sprak klonk ongelofelijk. “Met Pasen 1973 zal dit koor zingen in de Westminster
Abbey in Londen”. Men vraagt zich nu ongetwijfeld af hoe dit contact met de Westminster tot stand kon komen. Welnu: via een relatie van een van onze koorleden (wie?) die regelmatig contact had met de Dean van de Westminster Abbey, kwam ons ter ore dat een optreden in deze kathedraal geen onmogelijke zaak was. Welnu, één korte introductiebrief over het van Gemerens Familiekoor bleek dan ook voldoende om een officiële uitnodiging t
e ontvangen van de Westminster. Men verzocht ons medewerking te verlenen in een Paasdienst op 1e Paasdag 1973 om half zeven ’s avonds! Vol enthousiasme gingen wij ons voorbereiden. Dát was leuk, in het spoor van “People, People, People, van Gerald of the Moutain….. Op naar Londen! Maar helaas ging het feest niet door. Na het repertoire te hebben opgestuurd naar de Westminster Abbey met de mededeling dat wij als koor begeleiding van piano en slagwerk zouden meebrengen kwam in december ’72 helaas de afzegging. Ook deze brief is bewaard gebleven. Jammer, maar de keuze van de liederen en de begeleiding deed ons de muzikale das om….

“EREGALERIJ DER VAN GEMERENS”

Zo af en toe een apart rubriekje aan het eind van de blog over een aantal ‘spraakmakende’ persoonlijkheden uit de van “Gemeren Dynastie” lijkt me wel aardig. Om te beginnen volgt hier “herdenken” uit de familiekrant van oktober 1972. Een korte terugblik op het leven van ‘tante Betje’ ofwel Elisabeth Vliegenthart-van Gemeren die op 76 jarige leeftijd in juli van dat jaar overleed. Zij zorgde, samen met haar man Bas Vliegenthart voor een groot en muzikaal nageslacht. Veel muzikale nakomelingen van ‘Betje en Bas’ maakten jarenlang deel uit van het van Gemerens Familiekoor. De auteur van “herdenken” is Han van der Meijde. Een mooi en treffend stuk dat in een paar woorden het leven van deze markante tante Betje weergeeft….!


De volgende muzikale "avonturen" spelen zich af in oktober 1972, dus:

Wordt vervolgd.

vrijdag 25 februari 2011

“ECHTE SOUVENIRS….”

Maandag 30 mei 1971. Op een steen bij het Chateau in Paron zit één van de Franse helpstertjes treurig voor zich uit te staren ‘met ogen vol heimwee’. Ik zeg haar gedag en zij zegt: “c’ést triste, c’est fini, c’étais fantastique”. In deze ene zin schuilt de werkelijkheid van die dagen: een onvergetelijk avontuur! Na onze ‘ontdekkingsreis’ door Frankrijk was het weer even wennen aan de Hollandse werkelijkheid, want wij waren letterlijk en figuurlijk tòch even in een andere wereld. In een wereld waarin leven met de ‘franse slag’ zo leuk is en de ‘haute cuisine’ tot een soort volkskunst is verheven. En wij maakten dit mee…!

Dagen, weken, ja maanden praatten wij na over onze Franse belevenis. De repetities werden voortgezet en vooral tijdens de pauzes haalden wij herinneringen op. Maar… gezelligheidszoekers als wij ‘van Gemerens’ zijn, hadden we niet genoeg aan dat half uurtje pauze, dus gingen wij in het vervolg na de koorrepetitie met een man of twaalf voor een zogenaamd borreluurtje ‘napraten’ bij ons in de Springerstraat. Uiteraard onder het genot van een hapje, wijntje en een sigaretje, want in die tijd was roken nog geen teer onderwerp….! Later werden deze onbetaalbare avondjes bij toerbeurt bij een aantal koorleden voortgezet.

Wij pikten het koorleven dus weer op en het volgende feestelijke evenement stond reeds voor de deur! Een van onze leden, Magda van der Zee, dochter van Jans van der Zee-Vliegenthart (ja.., de zus van Lenie) trad in het huwelijk met Kor van der Glas. Zij trouwden op 18 juni 1971 in de Triomfaterkerk aan de Krabbendijkstraat in Rotterdam. Het was de tweede trouwdienst waarin het van Gemerens Familiekoor optrad en om het geheel ‘en famille’ te houden was Arie Vliegentart uitgenodigd als organist in deze dienst! Uiteraard hier een foto van het kersverse bruidspaar en een foto van het koor tijdens de dienst.

“TE HOOGERBRUGGE”

Na een welverdiende vakantie volgde in september 1971 een bijzondere vergadering bij Gerard en Gerda in de Springerstraat. Op de agenda staan een paar zeer belangrijke punten… Ten eerste een onverwacht prettige mededeling van Gerard: wij kunnen in het vervolg tegen een redelijke vergoeding repeteren in het servicecentrum Te Hoogerbrugge in Rotterdam Ommoord. Een mogelijkheid voortvloeiend uit zijn ‘nevenfunctie’..! Dit betekent een eigen repetitieruimte annex restaurant voor onze gezellige pauze! Het voorstel wordt met veel enthousiasme ontvangen, hoewel: in het vervolg repeteren met een bar onder handbereik….!? Aangezien ik, als liefhebber van uitsluitend ‘Friesche Landwijn’ waaraan ik vanaf mijn geboorte al verslaafd ben, plus rekening houdend met de woorden uit de bestseller van Salomo: “een leider mag niet hunkeren naar drank, noch drinken en zijn plicht vergeten”, had ik er alle vertrouwen dat ‘de toog’ op de repetities geen probleem zou zijn….! Aldus verlieten wij, met dankzegging aan de heer Quist en zijn keffertje, á la minute de Salvatorkerk, althans wat het repeteren betreft! Overigens zouden alle Nederlandse koren de muzikale vingers aflikken bij het ‘familiale voorrecht’….om daar te mogen repeteren! Het tweede punt op de agenda was minder: de koorkleding. Onze sopranen en alten willen van de ‘sinterklaasjurken’ af! Men voelt zich niet prettig in dit rode koortenue. Aldus besluiten wij uit te kijken naar ‘iets anders’ om in ‘t vervolg mooier voor de dag te komen. Tot slot als agendapunt een uitnodiging van “De kerk van Bloemendaal” in Loosduinen voor 31 oktober 1971. Ook hier gingen wij heen en het werd een geweldig optreden met als ‘toetje’ een heerlijke koffiemaaltijd na de dienst!

FEEST...

We schrijven nog steeds 1971 en het volgende feestelijke hoogtepunt diende zich al weer aan. Mijn jongste broertje Koen had namens wederzijdse ouders kennis gegeven om op 15 december met Ineke van de Meeberg in Klundert in het huwelijk te treden. Als er nu één man is van wie je kunt zeggen: “blijmoedigheid maakt het leven tot een feest“, dan is hij dat wel. Als hij lacht, lach je mee! Koen, bakker in hart en nieren. En zijn Ineke? Zij leerde over hart en nieren….! Wát een feest was die bruiloft. Voor mij de eer om de trouwdienst op het kerkorgel te mogen begeleiden. Overigens waren zij één van de weinige bruidsparen in die tijd die een trouwfilm liet maken (onze vaste cameraman nam die tacook op zich). Deze film is goed bewaard gebleven en er staan behoorlijk wat koorleden, ooms en tantes op. Kostelijk om met jullie, na bijna 40 jaar, een aantal van deze beelden te bekijken….!




DE FAMILIEKRANT….

Ineens was ie er, in december 1971. De Familiekrant “Pieterjans”. Met een gevoel van nostalgie denk ik terug aan de periode dat dit ‘nieuwsblad’ verscheen. Een echt nieuw fenomeen. Eigenlijk was het een product van vier mensen: Alice en Gerard voor ideeën en kopij, Han van der Meijde als schrijver van o.a. de columns onder de naam van VVB (Vaste Vrijwillige Bijdrage..) en Jacques Bennis die de lay-out en het drukwerk verzorgde. Wat een vakwerk was deze krant. Hij werd gespeld! Helaas hield de Pieterjans na een paar jaar op te bestaan. Later, bij bijzondere gelegenheden, zijn nog wel enkele uitgaven verschenen. Een heel beroemde rubriek was “in één adem..” waarin allerlei nieuwtjes, wetenswaardigheden, babbeltjes, en roddeltjes uit de familie stond opgetekend. In feite een soort voorloper van “Hart van Van Gemerenland” en Shownieuws…! Kostelijk om de krantjes nog eens door te lezen, zoveel leuke (familie)verhalen staan erin. Eigenlijk zou het tegenwoordig - met het bezit van onze p.c. – een ‘koud kunstje’ zijn om opnieuw een familiekrant uit te brengen….!

1972

Het koor kabbelde voort. Nieuwe koorjurken werden aangeschaft en onze eveneens nieuwe locatie Te Hoogerbrugge was een ‘gouden greep’! Er kwamen behoorlijk wat nieuwe leden bij en steeds weer zorgde de beroemde pauze voor heel veel gezelligheid. En wat hadden we er veel voor over: Allemaal met de auto naar Rotterdam, soms van heel ver! Uit Wilnis, Alphen aan de Rijn, Brabant, Bergen, enz. Wie geen auto had werd door andere koorleden opgehaald: Piet Vliegenthart bijvoorbeeld kwam met een auto volgeladen uit Zuid. Heleen Romijn kwam met de trein uit Utrecht en werd door een ‘Alexanderlid’ van het station afgehaald. Zelfs met openbaar vervoer kwam men naar de repetitie. Allemaal om maar geen kooravond te missen…! Aan optredens geen gebrek. Op 16 april 1972 zongen wij in een ‘Open Deurdienst’ in Amersfoort. Inmiddels had Piet van Gemeren daar de pianokruk met Piet Vliegenthart tijdelijk verwisseld. Het thema van de dienst? “Geloven op maandag”. Wat was die dominee zijn tijd toch ver vooruit…. Het repertoire? Dit is de wereld - In het grote stadskwartier - U en ik - Geprezen zij de Heer, en ook: Worden als een kind, met als toepasselijk laatste couplet: Heer, laat mij dan kind zijn dat op Vader ziet, en dat steeds de liefde van Uw hart geniet. Wil mij ruimschoots delen van Uw liefdeslicht, laat mij daartoe spelen… voor Uw aangezicht!

NÓG EEN SOUVENIR…

Er kwam een uitnodiging van de gereformeerde kerk in Geleen, inmiddels de woonplaats van Aat en Jeanette Scholts met hun kids. Nou, nou, dat werd me een onvergetelijk weekend op 6 en 7 mei 1972. In een paar woorden zal ik mijn herinneringen op papier zetten. Op zaterdag de zesde vertrokken we met de bus naar Geleen, met Gerrit als piloot. Onze bagage bestond voornamelijk uit luchtbedden, slaapzakken, koormappen en… de nieuwe koorkleding! Eén en al gezelligheid in de bus. Op een of andere manier dwaalden wij in Limburg van de weg af en toen gebeurde er iets waar ik nog steeds over nadenk. Vanaf die tijd gaat voor mij het gezegde “hoop altijd op een wonder maar verwacht er nooit één” niet meer op! Via een landweggetje (wie kan het zich nog herinneren?) door het mooie Limburgse landschap moesten wij een tunneltje van een viaduct passeren. In het zicht van de tunnel twijfelde Gerrit of de bus er wel onderdoor kon. Ik zat voorin naast hem en ik vroeg : “moet je niet even kijken of dit wel kan Gerrit”? “Nee hoor, zei Gerrit, dat lukt wel” en hij gaf gas… Bij het naderden van de tunnel flitste het door mij heen dat er een kostbare lading van zo’n 45 neven en nichten in de bus zit. Vlak voor de ingang zie ik een bordje: max. doorrijhoogte 3.55! Te laat.. We rijden door de tunnel en ik vraag aan Gerrit: “hoe hoog is de bus”? “Drie meter vijfenzeventig” antwoord hij. Tot mijn schrik besef ik dat dit een verschil is van 20 cm…. Hoe kan dit? Dus tóch een wonder…!? Enfin, aangekomen bij het grote huis van Aat en Jeanette waanden we ons op de set van de ‘Sound of Music’ bij de familie Von Trapp. In dit ‘landgoed’ viel ons een perfect georganiseerde logeerpartij ten deel. Wij sliepen namelijk allemaal in dit ‘hotel’…. Het inkwartieren ging nog net niet met het bekende fluitje, maar als een echte kapitein von Trapp had Aat met behulp van zijn zonen het stelletje ongeregeld in een mum van tijd een plaats gegeven. Van slaapkamer via de gang tot op de overloop lag het vol bedden. Zelfs lagen er dikke touwen klaar bij diverse ramen op de slaapkamers in geval er bijvoorbeeld brand uit zou breken…. Alles tot in de perfectie voorbereid! Broodjes en krentenbollen waren aangerukt voor ‘een late lunch’ en ’s avonds hadden we een heel gezellig zaaltje van een school. Het werd een avond, nee een feestavond met muziek en dansen, inclusief de polonaise en… voor de eerste keer in het koorbestaan had ik een “het rad van avontuur” in elkaar geprutst, met leuke prijzen….! In de late uurtjes kropen we in of onder de slaapzak en de volgende morgen stond het ontbijt weer klaar. Daarna naar de kerk, de heren in het keurige grijze kostuum en de dames in de nieuwe koorjurk die later de toepasselijke bijnaam het ‘bloemetjesgordijn’ kreeg. Ook dit optreden werd een groot succes! Voor we naar huis gingen hebben we met de hele club voor een paar florijnen heerlijk gegeten in restaurant de Gulperberg. Met aardig wat foto’s illustreren wij het succes van dit hilarisch mooie weekend! Met veel voldoening aanvaardden wij de terugreis naar Rotterdam. Onwetend van het feit dat een volgend “spraakmakend” evenement reeds voor de deur stond: het allereerste optreden voor de Nederlandse Televisie. In het volgende hoofdstuk dat binnenkort verschijnt hoop ik ‘op verrassende wijze’ hiervan verslag te doen… Dus:




WORDT VERVOLGD.

vrijdag 21 januari 2011

“OVER DE GRENZEN……”

Januari 1971. In een aantal huizen in ons landje is het op de woensdagavond vaak een drukte van belang: zich voorbereiden op de repetitie! Dus, op tijd thuis zijn van het werk, op tijd eten, oppas regelen, afspreken wie er (mee)rijdt, mappen niet vergeten, kijken of het wel weer is om te rijden. Zomaar een paar feiten van wat het betekent om lid te zijn van het van Gemerens Familiekoor. Dat heeft soms heel wat voeten in de aarde. Vooral als je zo ongeveer vanuit alle windstreken naar Rotterdam moet voor een “onwijs gezellige avond”, want zo ervaren de leden van het roemruchte familiekoor zijn of haar ‘avondje uit’!

Wij sluiten het jaar zeventig af met een sfeervol kerstoptreden in de “Kerk aan de Tidemanstraat” te Delfshaven. Overigens de tweede kerk die kort na ons optreden helaas wordt gesloopt…. Of dit al niet erg genoeg is verlaat met dit optreden onze pianist Piet van Gemeren het koor, want hij ‘breekt zijn tent op’ en verhuist naar elders. Daardoor kan hij helaas de repetities niet meer bijwonen! En omdat een ongeluk meestal niet alleen komt is ons aller Alice inmiddels voor haar werk naar Brussel verhuisd en neemt Aat Scholts een vroegtijdig voorschot op het programma “ik vertrek” en vestigt zich met vrouw en kinderen in Limburg. Drie ‘steunpilaren’ die in korte tijd zo ongeveer emigreren…. Ook enkele sopranen en alten die intussen hebben ‘gewerkt’ aan het nageslacht voor het koor, zijn tijdelijk uitgeschakeld. Tijdens een repetitie in januari 1971 beleven we dan ook inzinking nummer één…! De vraag rijst dan: gaan we door, ja of nee…! Er wordt flink gediscussieerd tijdens deze roerige bijeenkomst en ons koorlid Heleen Romijn trekt, na haar opwekkend betoog dat zij weigert dit unieke koor op de fles te laten gaan, de kar weer vlot! En… á la van Gemeren besluiten we maatregelen te nemen en moedig voorwaarts te gaan. Zo wordt de muzikaal zeer begaafde Piet Vliegenthart Kzn. gevraagd als pianist en “Pietje Vlieg” neemt het aan en gaat het zelfs buitengewoon goed doen! Een talent die gaandeweg door zijn legendarisch mooie pianospel, het koor mede een eigen sound gaf! Voorts zeggen Alice en Aat toe in ieder geval lid te blijven. Ook kijken wij uit naar nieuwe leden en houden bestuursverkiezing. Jan van Ingen, Gert Vliegenthart en Janny Gouw nemen diverse functies over van aftredende of vertrekkende koorleden! Wij gaan door en op 21 maart 1971 zingen wij de sterren van de hemel in “De Open Hof” in Hendrik Ido Ambacht. Voor het eerst met Piet Vliegenthart aan de piano en een dominee op ‘stoel’ die als thema voor deze dienst kiest: “lachen door je tranen heen”. Dat deden we dan ook, want het VGF was gered…!!

BON VOYAGE….

Op zaterdag 28 mei 1971 om 6 uur in de morgen staat er een bon(t) gezelschap op een hoek van de Duikerstraat in de Prins Alexanderpolder. Bij het zien van de stapel koffers en plastic zakken zou je denken dat hier ieder moment de ‘grofvuilauto’ zal voorrijden… Maar niets is minder waar! Hier wachten 50 neven en nichten met hun bagage op een autobus uit Willemstad! Waarom? Omdat er enkele maanden terug een uitnodiging was gekomen uit het Franse Paron om tijdens de pinksterdagen te gast te zijn op het “Chateau de Paron” met als doel de ‘Landdag’ van naar Frankrijk geëmigreerde Nederlanders muzikaal op te luisteren! En hier, op deze stoep begon voor het koor een ‘fabelachtige idylle’. Dit zinnetje heeft iets sprookjesachtigs, maar in onze beleving gleden deze dagen dan ook als een sprookje aan ons voorbij. Om een indruk te geven van dit weekend en de sfeer te laten proeven, hoop ik een ieder die dit leest in woord en beeld mee te kunnen laten genieten van deze magistrale reis…!

OP WEG....

Een kwartier later dan gepland verschijnt de touringcar in de Duikerstraat. In een zucht hebben de 50 neven en nichten hun plaats in de bus ingenomen. De sfeer wordt direct al bepaald door de vrolijke gezichten en leuke opmerkingen! “Daar staat nog een koffer op de stoep” merkt iemand achterin de bus op. “Wij hebben onze gitaar meegenomen” roepen er een paar in koor. “waar is de bar?” vragen een paar bekende levensgenieters, alias bon vivants… ! “In de haast vergeet ik mijn koormap” fluistert iemand in mijn oor. De toon is gezet!! Ogenschijnlijk chaotisch vertrekken we met deze kleurrijke ‘verzameling’ nakomelingen van Pieter en Jansje toch vrij snel naar het zuiden en in de consternatie vergeet onze cameraman Taco afscheid te nemen van zijn vrouw, hetgeen hij later tijdens de eerste stop in België goedmaakt door haar te bellen en te zeggen dat de bus inmiddels is vertrokken….

De chauffeur is Gerrit, rasechte Brabander en zwager van een koorlid, dus eigenlijk óók een beetje familie. Na een komisch welkom aan Gerrit, een daverend applaus en een paar geestige opmerkingen van hem, is hij helemaal geaccepteerd. Het gerucht ging in de bus dat dit namelijk Gerrit zijn eerste trip naar het buitenland was.. In ieder geval geldt dit voor veel koorleden, voor het eerst onderweg naar Frankrijk! De Belgische grens komt in zicht en er wordt reeds naar hartenlust gezongen. Gerrit roept door de microfoon dat het tijd is voor een sanitaire stop en een kop koffie, dus nemen we bezit van een heel gezellige pleisterplaats. Zó gezellig dat een paar neven op het vroege uur reeds ‘een drankje van gerst en hop’ tot zich nemen…! Bij de muziek van de jukebox scheelde het maar weinig of sommigen van ons waren de dansvloer al opgegaan. Maar we moeten door! Weer in de bus zakken we verder af naar het zuiden. Brussel, de stad waar het hart van Alice wat sneller gaat kloppen, komt in zicht en is ook snel weer uit zicht. De snelheid van de bus ligt niet daverend hoog en gaandeweg krijg ik een gevoel van ‘busje stopt zo’! Later werd dat, busje tobt zo…! We raken achter op het schema maar de Franse grens komt dan toch in zicht. Gerrit de bus uit naar de grenspost. Waarschijnlijk omdat de douane geen Brabants verstaat zijn we Gerrit bijna een kwartier kwijt. ‘Opgelucht’ komt hij terug en zegt met enige trots: “we krijgen geen passencontrole”! Braaf bergen we de passen weer op!

Wij gaan dieper Frankrijk in. Na een uurtje tuffen worden we aangehouden door de gendarmerie en krijgt onze piloot een bekeuring omdat hij te hard zou hebben ‘gevlogen’. De bus lag blauw omdat Gerrit juist zo langzaam reed! Na tussenkomst van Atie, onze tolk voor die dagen was het resultaat slechts een tientje boete, maar wel ter plaatse betalen! Als dank voor dit oponthoud zet André ongemerkt een lege wijnfles op het dak van de politiewagen, naast het zwaailicht… Terug in de bus gaan we spontaan met de pet rond en wat denk je: Gerrit krijgt zijn tientje terug en maakt nog winst ook! Even later bekomen wij in een letterlijke ‘pleisterplaats op onze levensweg’ van de schrik. Hier vraagt onze bas Hans Gouw aan een barkeeper hoe ver het ongeveer nog naar Sens zal zijn. Als antwoord krijgt hij een glas pils voor zijn neus…! Na deze anekdote vervolgen wij onze weg en komen de gitaren voor de dag. De sfeer in de bus wordt uitbundig. De jongelui achterin, het meer bezadigde deel voorin de bus. Het hele repertoire wordt gezongen. Onze supporters André en Han - twee notabele neven die in ons familieleven een ‘exclusieve’ plaats innamen – vermaken zich samen met de Hans en Sjoerd senior met het leggen van een kaartje. Een paar bij de stop gekochte flessen ‘rode inkt’ gaan van hand tot hand. De stemming wordt steeds gezelliger en dat is maar goed ook want als we Parijs naderen komen we in een onafzienbare file terecht! Over zes banen heen en zes banen terug bewegen zich verkeersstromen waar we in Nederland amper van durven dromen… Kilometer na kilometer vorderen we en uiteindelijk zwenken we af naar Sens, de plaats waar we doorheen moeten om het gehucht Paron – ongeveer zo groot als mijn geboorteplaats Zwingelspaan – te vinden. En dàt we het na twaalf uur ‘bussen’ gevonden hebben zullen we nooit meer vergeten…!

EEN STUKJE HEMEL OP AARDE………

Chateau de Paron, is een prachtig landgoed, een internaat waar zo’n zestig Nederlandse en Franse kinderen verblijven onder het ‘toeziend oog’ van dominee Quirinus Huyser, herder en leraar der Nederlandse Fransen. Tijdens de pinksterdagen waren ‘les enfants’ afwezig en zodoende werd het Chateau gereserveerd voor de vijftig neven en nichten uit Holland! Samen met boer Tilma vormde Huyser de ‘commissie van ontvangst’. En wat voor ontvangst! Een bijzonder warm welkom viel ons ten deel waarna de Franse gastheren meteen van de ene in de andere verbazing vielen! Iedereen van het koor had namelijk binnen een uur de bagage uit de bus gehaald, zijn bed gevonden en zich verfrist met warm water dat overigens met een piesstraaltje uit de kranen kwam… Het comité van ontvangst moet wel gedacht hebben het met een commune van doen te hebben want zo ongeveer het halve koor sliep op één zaal, de rest op twee- en vierpersoonskamers. Iedereen nam zonder morren genoegen met ‘het nest’ wat hem of haar werd toegewezen. Op de afgesproken tijd waren we beneden in de eetzaal. Wát een discipline! Op onze beurt viel het koor eveneens van de ene in de andere verbazing, want met een zeer geestige speech werd ons door Quiri een voortreffelijke Franse maaltijd aangeboden. geserveerd door een twaalftal voornamelijk kokette meisjes onder leiding van een èchte kok! De emigranten hadden hun best gedaan: een kippetje links, een rollade van rechts, een tonnetje wijn van de één, heerlijke paté van de ander, manden eieren, heerlijke salades, enz. enz. Kortom, je proefde letterlijk en figuurlijk de Franse keuken. Na de maaltijd werd, zowel in de recreatiezaal als buiten, gezellig gekletst en bij de gitaren gezongen. Oergezellig, maar van lieverlee verdween het merendeel van de inmiddels uitgebluste club naar de slaapzaal, op een paar nachtbrakers na. De sfeer op de slaapzaal was - laten we maar zeggen - speels, dartel en uitgelaten! Eén en al gezelligheid, en de bijbelse richtlijn: ‘Welaan dan, drink uw wijn met een vrolijk hart’, werd ruimschoots opgevolgd…. Een aantal onvergetelijke momenten die moeilijk te verwoorden zijn, zijn op film vastgelegd. De volgende morgen waren we allemaal om half negen aan het ontbijt, om half elf aan de koffie, om half één aan het middageten en om half drie in de kerk..! Eerst inzingen, Piet Vliegenthart roerde de toetsen van het electronisch orgeltje en wat denk je, defect! Hilariteit alom. Wat nu: wel, hier volgt een pracht anekdote: één van onze supporters met technisch inzicht repareerde het orgeltje met behulp van een stukje zilverpapier van een pakje caballero…! De kerk zat bomvol met merendeels Frans sprekende oud-Nederlanders waaronder veel jongelui! Het optreden van het koor in de dienst was, ondanks de hitte die als een mistbank in het mooie, moderne kerkgebouw hing, een groot succes!

"TRANEN....."

Dominee Huyser stelde na de dienst voor om gezamenlijk de Kathedraal van Sens te gaan bezichtigen. Hij zou ook ‘even’ regelen dat we daar konden zingen…. De kerkgangers volgden het koor op de voet naar Sens. Wat er toen in die Kathedraal gebeurde werd het hoogtepunt van het weekend. Het koor ging de kerk in en enkele honderden mensen schoven geruisloos de banken in. Met Piet aan het orgel uit 1796 zong het koor a capella, "o Heer, die onze Vader zijt, daarna “O Holy night” Men luisterde ademloos en een aantal toehoorders konden hun tranen niet bedwingen… Hier in de Kathedraal van Sens, waar het geluid als een golf door de gewelven ging, bewees het van Gemerens Familiekoor dat het toen al in staat was om mensen met zingen te ontroeren. Een bezoeker in de Kathedraal zei het zo: “het is niet iedere dag dat iemand je laat voelen hoe je een innerlijke verandering je kunt ondergaan, want bij het luisteren naar dit koor dat zó wordt aangevoerd, dat het zichzelf in volmaakte harmonie overtreft, raak je heel snel in vervoering”… Wat een compliment! Na dit feestelijk schouwspel gingen we terug naar ons Landgoed waar wij weer een voortreffelijke maaltijd kregen opgediend. De avond, of liever gezegd de nacht, verliep geheel naar verwachting: feestelijk, geanimeerd, ongedwongen én turbulent… Zo zelfs dat Gerard en Alice ternauwernood konden voorkomen dat André liftend naar huis wilde gaan! De filmbeelden spreken voor zich! Diep in de nacht van de eerste op de tweede pinksterdag lag iedereen in diepe rust, misschien wel dromend zich voor te bereiden op datgene waar we eigenlijk voor gekomen waren: de Landdag. Vroeg uit de veren en buiten ontbijtend zagen we de paar honderd emigranten komen, jong en oud! Zoals op de film te zien is werd de dag “met de franse slag’ voorbereid. Een paar leuke voorbeelden? De oude cafèkapstok die als microfoonstandaard diende voor de sprekers en de op het laatste nippertje op een tractor aangevoerde stoelen. Ook hier zijn filmbeelden van…Kostelijk! Het was overigens een mooie ochtend waar het koor, indrukwekkend begeleidt door Piet op de piano en Hans op drums, perfect zong. Na de toegift was het ineens voorbij…


Er volgde een ontroerend afscheid. Een afscheid waar óók een herinnering werd geboren...! De dominee sprak en de voorzitter van het koor sprak. Boer Tilma bedankt met de volgende woorden; “Vrienden van het koor, onze dank dat jullie hier waren en voor uw aangename sfeer. Voor het gevoel dat u bij ons achterliet, dat vriendschap en gemeenschap dingen zijn die niet aan tijd en plaats gebonden zijn”… Er werd gedankt met de woorden: "Dank U Heer voor elk geluk, voor de heldere kleuren, dank U voor muziek.."! We moesten de bus in, of we wilden of niet. Wij vertrokken, maar de bus had nauwelijks honderd meter stapvoets gereden, met naast ons ‘de fans’ of we stapten weer uit om nog een keer een afscheidslied te zingen. Daarna vertrokken wij, met de zuiderzon hoog aan de hemel! Nagezwaaid door een uitbundig publiek!

“NAAR HUIS”.

Tevreden, maar gelaten en diep onder de indruk van alles wat we die paar dagen beleefd hadden tuften we in de regen huiswaarts. Het volgende verhaal is geen scenario van een spannende film maar een ‘live verslag’ van een historische gebeurtenis. We zijn iets voorbij Parijs als Henk van Bijnen zegt; “Ik ruik wat”. Zijn vrouw Annie vult aan met “dat is rubber”! “Er brandt wat” roept iemand! “Ik zie rook” klinkt het voorin de bus. Gerrit wordt wit om de neus, doet zijn landingsgestel uit en zet keurig het smeulende voertuig op de vluchtstrook. Hij trekt de motorkap open voorin de bus en ziet een beginnende brand van het isolatiemateriaal onder de kap Hij vraagt op kalme toon of iedereen even uit wil stappen… Met zes gedienstige handen wordt de kap door de smalle uitgang naar buiten gebracht. Er is alleen een dweil beschikbaar en Gerrit haalt deze door een plas water en begint te ‘blussen’ door hem boven de kap uit te wringen… geen effect! Dan wordt er van de letterlijk hoge nood een deugd gemaakt en beginnen een stuk of zes neven hun blaas te legen op de omgekeerde, met isolatie beklede smeulende motorkap. Binnen korte tijd kon het sein “brand meester” worden gegeven… De politie die langs kwam, kon, hoefde en wilde niets meer doen, zelfs niet aan André die uit balorigheid de achterkant van de politieauto opende, in de laadbak ging liggen en zei: “allez, richting Holland”. Hij kreeg geen prent! We zijn nog één keer gestopt bij de Belgisch-Nederlandse grens. Om over tweeën kwamen we aan op de hoek van de Duikerstraat. Terug in Rotterdam.
Ben ik nog iets vergeten? Jawel. Neef Han van der Meijde, supporter, journalist en later ook columnist van de familiekrant Pieterjans schreef in zijn eigen stijl een verslag van deze reis. Hij zegt daarin o.a.: “Wát een uitstap! Wat een sfeer. Ds. Huyser en zijn gelovigen leven daar in een paradijs, in een land van melk en honing. Er bestaan nog Hollanders die het leven, zij het kwekkend over elkaar, met elkaar leven en hun zorgen voor een paar uur vergeten. Eén zijn, niet alleen familie maar ook vrienden zijn”! Met deze mooie slotzin zeg ik:

WORDT VERVOLGD.