PARIS. TUSSEN JULIO EN MARIANNE…

Dat een balletje raar kan rollen weten we allemaal! Een treffend voorbeeld is de manier waarop het van Gemerens Familiekoor uiteindelijk in de Franse televisie studio’s in Parijs terecht kwam. Hier volgt het verhaal, alsof een scenario schrijver het heeft bedacht…. Laten wij teruggaan naar de 24e september 1977. Wij zijn weer eens op tournee door Frankrijk. Om negen uur die avond luisteren honderden mensen naar het concert dat wij geven in de “Baseliek Sainte-Jeanne-d’Arc”, een prachtige kerk in het oude stadje Gien. (In een latere aflevering lezen we meer over deze legendarische reis). Op dit concert is ook ene Michel Gauthier aanwezig, een Franse operazanger. Deze man is zo diep onder de indruk van het koor en concert, dat hij de volgende zondagmorgen óok aanwezig is op onze ‘afscheidsreceptie’ in het Chateau waar wij logeerden.

In superlatieven laat hij ons weten hoe het concert op hem over kwam: “une exellente performance” (een schitterende prestatie) en “Cette histoire est incroyable” (dit is een onwaarschijnlijk verhaal). “Dit koor moet op de Franse televisie” zei hij, en vertelde connecties te hebben bij de “Société Francaise de production et de création audiovisuelles” in Paris! Onze Franse gastvrouw Margriet, onze tolk Atie en Gerard hadden direct een klik met Michel en het enthousiasme over zijn idee om het VGF op de Franse televisie te brengen werd steeds groter.

EEN FRANSE SLAG…..

De AD rubriek “Show en Cultuur” zou een leuke pagina kunnen vullen met het avontuur dat wij in die paar maanden beleefden: een hotline tussen Parijs en Rotterdam, een bezoek aan Margriet en André Louws in Frankrijk, een uitnodiging van Michel Gauthier om bij zijn ouders (een ambassadeur) te komen dineren in Parijs, enz. enz. Uiteindelijk kwam de uitnodiging om op 5 januari 1978 naar Parijs te komen voor de opnamen van de televisieshow. Maar de bal rolde weer raar want helaas kwam op 18 december het bericht dat de datum van onze uitnodiging werd opgeschoven naar een later tijdstip i.v.m. de op handen zijnde staking van t.v. technici eind december. In die geplande show van Jacques zou Charles Aznavour optreden. Aldus nam Charles op 5 januari ’68 onze plaats in! Een Franse slag in ons Hollandse gezicht…. Aan mij de taak om dit aan het koor kenbaar te maken. Alles was voorbereid en een variant op een bekend gezegde kwam bij mij op: Hoe vertel ik het mijn…koor!! Per brief dan maar.

En in de nacht van 20 december om 02.00 uur schreef ik aan het koor, en ik citeer: “ 5 en 6 januari, wéér een pleisterplaats op onze levensweg. Alles geregeld? Jurk klaar? Kostuum klaar? Map klaar? Snipperdagen geregeld? Honden, katten, marmotten en witte muizen uitgeleend? Oppas besproken? Buren ingelicht? Bus geregeld? Arrangementen en muziek opgestuurd naar Parijs? Radioprogramma’s in Frankrijk ingelicht? Hotels besproken in Parijs? Diner op de Montmartre besteld? Rondrit door Parijs besproken? Ja! Alles in orde? Ja!! Gaan we?? Nee!! Dus, ik hang m’n pas gekochte smoking met fluwelen strik en wit overhemd in de hangkast, de plannen in de koelkast, mijn franse franken in de brandkast, dus zijn we voorlopig niet op de kijkkast. Maar gelukkig zit ik niet óp de kast….” Groetjes, Gerardus Strotius.

NIEUWE KANS, NAAR PARIJS

Op 11 mei ’78 in de vroege morgen vertrokken wij dus voor een 5 daagse trip naar Gien. Uitgezwaaid door Koen en Jo zetten we om half zeven koers naar Parijs, onze eerste stop voor het optreden in de show van Jacques Martin. Een busreis met als verrassing weer eens een familiekrant De Pieterjans. Gelach, gegier en gebrul vanwege de inhoud van de krant… De zon brak door en de eerste aktiviteiten namen een aanvang. Bingo en de inmiddels beroemde loterij. Natuurlijk werd Piet van Gemeren Azn. weer bedolven onder de prijzen. Een van onze gasten in de bus was Els Bakker, dochter van An en Piet. Zij schreef een mooi verslag van de reis waaruit we een volgende keer ‘een boekje open’ zullen doen..!

Om over tweeën kwamen we aan bij de Empire tv studio’s in Parijs. Eenmaal binnen werden we eerst naar het podium gedirigeerd waar onze plaatsen werden gemarkeerd voor het optreden! Professioneel als we zijn was dat binnen een half uurtje geregeld! Daarna gingen we met de hele van Gemerenbende Parijs bekijken. Van de ‘Arc de Triomphe’ tot en met de Moulin Rouge en nachtclub Lido! Zie je in gedachten het van Gemerenkoor door

Parijs schuifelen?

En wie liepen daar eigenlijk? Wel: Arie en Truus, Henk en Annie, Atie en Monique, Piet en Mady, Kees, Bertie en Yvonne. Leny, Atie, Sjoerd, Bas en Lia. Alice. Bram en Gery, Magda en Leo en Petra, Gré en Ronny, Joop en Riek, Annelies en Ronald. Piet, Fanny en Jetty, Anita. Rietje en Marleen. Rien, Adrie, Lex, Karien, Heleen en Liesbeth. Gerard en Gerda, Eric en Willeke. Marijke, Betsy, Piet en Geertje, Gert en Rietje, Koen en Wilma en Liesbeth, Jaap en Sita. Els en Ans. Humoristische opmerkingen waren in de straten van Parijs niet van de lucht. Vooral bij het zien van bijvoorbeeld de besnorde Joop die zijn tandenborstel vergeten was en een winkel binnenging om een nieuwe te kopen. Na veel gebarentaal kwam hij uiteindelijk met een grote tandenborstel, nou ja meer een staalborstel naar buiten. Tussendoor natuurlijk een terrasje pikken.

Om vijf uur gingen we terug naar de studio voor de generale. Daar stonden zij klaar, de beroemde Julio Iglesias en de exentrieke Marianne Faithfull. We keken onze ogen uit! Wat was die Marianne zenuwachtig. Zij moest een trapje op naar het podium en enigszins bedwelmd lukte dat met behulp van een paar koorleden maar net..! Toen was het onze beurt om “Een wondermooie dag” te zingen. Wij stonden daar in vol ornaat: de heren in kostuum en de dames in het lang. Els schrijft in haar verslag: “het orkest had de muziek nog niet zo onder de knie en de professionele dirigent kreeg het ook niet voor elkaar. Dus stapte Gerard naar het orkest en dirigeerde zelf alles in goede muziekbanen. Tijdens het spelen gaven de orkestleden hun ogen goed de kost naar het sjieke damesgezelschap daar beneden op het podium. De cameramannen hadden het overigens meer gemunt op Monique! De repetitie verliep verder vlot en Jacques Martin zei niets anders dan, très bien en très Jolie….”

Inmiddels had José, nichtje van Atie en Parisienne, zich bij ons gevoegd. Zij heeft Atie bijgestaan tijdens de voorbereidingen van ons optreden!

TOEN WERD HET ERNST

De Show begon. Tegen het eind van het programma waren wij aan de beurt. De introductie van het koor door Jacques was erg leuk en hilarisch! Hij nam het niet zo nauw met ons kleine landje en liet het ‘van Gummerunkoor’ maar uit Amsterdam komen…. Het orkest zette in wij zongen “Een wondermooie dag”. Het ging perfect! Daarna het interview met Atie. Oordeel zelf wat een fantastische presentatie zij weggaf aan Jacques Martin. Vervolgens zaten wij ‘gewoon’aan de bar met Julio en Marianne. Ik aan de prik en Atie aan de whisky.

Let voorts op de aftiteling. Of het de gewoonste zaak van de wereld was zoals Atie staat te kletsen met Marianne Faithfull en ik met Julio Iglesias, die vroeg of ik ook uit Zuid-Europa kwam vanwege mijn donkere uiterlijk… Ook vroeg hij of wij allemaal écht familie waren… Het was een wondermooie daggggg….Na de show gaven Trudie en José ons nog een ‘Tour de Paris à nuit’ Wat een pracht en praal in die stad! Om een uur of elf gingen wij met de slaapindeling in de hand naar onze hotels in Parijs! Het wàs een wondermooie daggg. Over een pleisterplaats gesproken. Onze pianist Piet van Gemeren zei het al: “Het begint steeds meer op een leuke manier uit de hand te lopen”! Wie maakt dit mee? Wij!!

WORDT VERVOLGD.