“NA DE ZONDVLOED…”

Met de ‘tussenzang’ van mijn vorige Blog, waarin het verhaal van ‘de lepeltjes’ wel héél erg in de smaak viel, pak ik de draad weer op vanaf 1953, zo ongeveer na de watersnood.
Uit die periode van geëvacueerd zijn herinner ik mij nog één ding; het heimweegevoel van die eerste nacht in Roosendaal toen ik samen met broer Henk ‘gedropt’ werd bij twee onaardige vrijgezelle zussen waarvan de één lange felrood gelakte nagels had en de ander even felrood geverfd haar. Het type ‘weeshuisdirectrice’ uit de film Annie…!
Midden in de nacht zijn Henk en ik toen gevlucht naar het adres waar pa en moe hun intrek hadden genomen met natuurlijk… broertje Koen!
Hoe dan ook, we zijn die paar weken verder goed doorgekomen.
Eenmaal terug op Zwingelspaan zag ik de woestenij in de polder en weet nog goed dat ik dacht; ‘zo moet het er ongeveer na de zondvloed ook hebben uitgezien…’
Ongelooflijk hoe snel het gewone leven weer op gang kwam. Op het land, ter zee en in de (bakkerij)lucht. Ook gingen we weer ‘gewoon’ naar school, kerk en knapenvereniging…

En ineens was daar de vraag; “hoe nu verder met Gerard na de lagere school”?
De Zwingelspaanse klasjes doorliep ik ‘haperend’ en ik had ook nog als nadeel dat ik een zogenaamde ‘late leerling’ was! Uiteindelijk werd in overleg met meester Kruit besloten dat ik in augustus van dit jaar maar moest gaan studeren. Maar, waarheen? De ambachtschool viel af vanwege “dat wordt toch nooit niks met hem”. Voor werken bij een baas was ik natuurlijk veel te jong, dus uiteindelijk viel de keus op de mulo-school in Zevenbergen.
Thuis zag uiteraard niemand een bolleboos, zijnde een ‘uitzonderlijk begaafde leerling’ in dat ravottende ventje….maar, men moest toch wat!
Ik zag de bui al hangen; straks dagelijks 15 km heen en 15 kilometer terug fietsen, door weer en wind en daar zag ik tegenop als tegen zeven bergen…..!

“HET TREFPUNT”
Maar goed, het harmonium had als door een wonder de watersnood overleefd. Ik begon weer hard aan de “klavar-zelfstudie” en was mijn moeder wát dankbaar dat zij mij hierin stimuleerde. Mijn muzikaal en oprecht vrome moeder, die altijd in kerk en huis de tweede stem zong, had een drietal zussen met hetzelfde geloofsvertrouwen als zij. Wijze en gezellige tantes en ik zou hun tekort doen als ik niet via bijgaande foto een ode aan hen bracht.
De 4 zusjes van Gemeren; zittend links is Jansje (van der Meijde), rechts Betje. (Vliegenthart). Staand links is Antje (Storm), rechts Sijgje (Strootman).

Ik begon rap alle psalmen én de 29 gezangen onder de knie te krijgen. Van een liedboek was in die tijd geen sprake en ‘Johannes de Heer’ was ondenkbaar als kerkzang voor de Heer….
“Als ik de psalmen en gezangen kan spelen, wordt ik organist in onze kerk ” beloofde ik moeder Sijgje. Deze belofte legde mij geen windeieren…!
Mede doordat mijn broers en zussen uitzwierven door werk, in militaire dienst of trouwen, kwam er meer ruimte om orgel te spelen en werd mijn ‘speelkwartier’ een ‘speeluur’ per dag!
Met hoeveel mensen we thuis ook waren; stil was het nooit. Altijd weer die levendige sfeer in ons huis en de geur van vers brood….
De bakkerij op ’t Spaan bleef een trefpunt met aantrekkingskracht op dorpsbewoners, vertegenwoordigers, boeren, burgers en buitenlui. Zij kwamen allemaal even graag in de wéreme bakkerij een praatje maken. Hoogtepunt echter bleef toch áltijd weer het familiebezoek uit Rotterdam.
Vele van Gemerens kwamen en gingen. In de loop van de tijd zullen in relatie met het Van Gemerens Familiekoor veel familieleden ‘de vgf-revue’ passeren…
Eén iemand die ik nu alvast memoreer kwam in die jaren vijftig óók geregeld op ’t Spaan maar… hij ging, helaas voorgoed; André van Gemeren!
Hoewel hij en ik in twee totaal verschillende werelden leefden was hij één van mijn beste vrienden! Een vrijbuiter, in mijn ogen soms een Robin Hood….
André had voor ons een hart van goud, was gek op alles wat ‘familie’ was maar was óók iemand die bijvoorbeeld weinig had met de plaatselijke sheriffs….!
Over de avonturen die we samen beleefden zou ik alleen al een blog kunnen schrijven.
Als ‘een rode draad’ loopt hij door de eerste jaren van de geschiedenis van het Van Gemerens Familiekoor…In de komende afleveringen zal ik daar zeker verslag van doen, eveneens gelardeerd met een paar kostelijke anekdotes!
Hij was de man die in 1977 aan de wortel stond van het succes van het koor door onze eerste langspeelplaat “Kinderen van één Vader” mede mogelijk te maken!
Wij maakten die plaat in de Oude Kerk van Scheveningen en je raad het al wie er op de voorste bank in de kerk zat tijdens de opnamen; precies, André!

“TOEN EN NU…”
Terwijl ik dit neerschrijf gaan mijn gedachten terug naar de tijd van ‘opgeschoten’ knulletje van bijna 14 jaar. Wij, als drie jongste Strootmannetjes hadden lol in het leven. Dit is ook wel te zien op bijgaande foto uit 1953, waar je ons ziet samen met neef Piet van Gemeren.
Saillant detail; Piet en ik hadden toen nog geen notie van het feit dat jaren later onze wegen beroepshalve weer zouden kruisen…!
Een blog-lezeres gaf de suggestie dat het leuk zou zijn om ‘toen en nu’ in beeld te brengen door middel van foto’s. Welnu, hieronder óók een foto van ons drieën een aantal jaren geleden….v.l.n.r. Koen, Gerard en Henk.

Hoe anders zag het er toen uit in vergelijking met nu, bijvoorbeeld ‘na schooltijd’.
Sporten als tennis, judo, hockey was ondenkbaar. Televisie was er niet, en van het woord computer had ik zelfs nog nooit gehoord… Tóch verveelden wij ons toen geen moment.

Misschien idealiseer ik, maar het hád toch wel iets als ’s avonds om elf uur de straatverlichting uitging, klokslag twaalf ‘Het Wilhelmus’ klonk, het daarna muisstil was op de dijk en je ’s nachts nog moest zoeken op de radio naar een verdwaalde zender….
Met weemoed denken wij vaak terug aan vroeger. Natuurlijk zijn de verhalen van toen onmisbaar voor het heden en het is nu eenmaal leuk om iets te hebben (bijvoorbeeld het vgf) om op terug te kijken.
Iedere tijd heeft trouwens zijn eigen charme en gezelligheid. De sfeer van toen is er bij de van Gemerens óók vandaag nog, zij het in een totaal andere jas…!
En over ‘verhalen’ gesproken. Er komt voor de grote vakantie nóg een aflevering met anekdotes. Dit mede naar aanleiding van reacties op de vorige blog. En, er is nog een kostelijke voorraad…!

“STUDENT…”
Inmiddels zit ik in Zevenbergen op De Mulo. Ik hield het daar 3 jaar vol. Door weer en wind en op een ouwe fiets van mijn zus reed ik dagelijks met een groep van zo’n 25 man op en neer naar school! Mijn eerste rapportcijfers waren meestal niet hoger een 5.. Met het laatste rapport echter (vlak voor de overgang) blonk ik uit in prima cijfers … en dus ging ik ‘over’!
Het hoofd van de school, meester Hagoort kwam met regelmaat bij ons op ‘huisbezoek’ met de mededeling; “hij kán het wel, maar hij doét het niet.. “!
Na zo’n gesprek met de meester volgde er meestal een pittig gesprek met mij en de reactie thuis was vaak (en terecht); “wat moet er toch van je terecht komen…”
Ik moet dan ook bekennen dat ik op de mulo meestal met heel andere dingen bezig was dan met leren. In de schoolbanken dwaalden mijn gedachten altijd af. Starend naar buiten zag ik een totaal andere toekomst voor mij dan ‘het advies’ van de meester; en dat was doorleren…!

Wat ik wél deed was een belofte invullen: op mijn 16e tweede organist worden in “dat Oude Kerkje” in Fijnaart.
Op een écht tweeklaviers kerkorgel! Wat een feest! De eerste stap……
Heel veel werk maakte ik van psalmen en gezangen met voorspelen voorbereiden.
Ik kon met mijn ‘klavar’ gemakkelijk alles in een ‘goed zingbare toonsoort’ zetten. Iets wat ik jaren later bij het ‘van Gemerenkoor” eveneens deed!
Veel voldoening en plezier had ik in het spelen van mooie bekende melodieën bij het uitgaan van de kerk, vooral als de mensen meeneurieden! Op die ene keer na, toen ik dacht dat de dominee na een lange preek ‘amen’ zou zeggen en ik het orgel (herrie makende blaasbalg) aanzette waarna hij riep: “organist, even geduld, ik zeg nog geen amen….” !
Ik schrok me een hoedje maar ach, hoort erbij op weg naar volwassenheid.

WORDT VERVOLGD.