EEN JAAR OM NOOIT TE VERGETEN

Het jaar 1978 is nog maar amper begonnen of een tragedie kondigt zich aan, want op 6 januari moeten wij geheel onverwacht definitief afscheid nemen van onze neef André van Gemeren.
“Houdt moed en het hoofd koel” was zijn afscheidsgroet bij iedere gelegenheid. Een gezegde van hem dat voor mij moeilijk viel waar te maken bij het vernemen van zijn zo tragisch heengaan. Verbijstering en verdriet alom. Een veel bewogen leven vol vraag- en uitroeptekens flitst aan mij voorbij.
Onze neef, vriend, supporter en ambassadeur van ‘t van Gemerens Familiekoor is niet meer!
Hij kende het leven van alle kanten. Eén van die kanten was het familieleven. Dáár was ie gek op!
Eén van zijn mystieke vrienden zei het zo: “over zijn familie sprak hij dagelijks met trots en een flinke dosis humor tegen een ieder die het wel en niet wilde horen..” Het was verplicht naar hem luisteren!
En dat luisteren gold ook voor het allereerste singletje van ons koor, de “Christmas Family Song”. Hierop spreekt nieuwslezer Arend Langenberg het kerstevangelie in. Na het verschijnen sjouwde André ieder café, eethuis, kroeg, tapperij, taveerne en pub in Rotterdam af, om dit singletje in de jukebox te plaatsen…! “Dat is men aan mij verplicht” zo zei hij!

Op kant twee van dit plaatje staat het voor André zo toepasselijke nummer: Neem iedere avond…! Op bijgaand filmpje zie en hoor je een fragment van dit singletje waarvan ik denk dat weinig mensen dit ooit gehoord hebben!
Hij was een onvergetelijke kerel!

ER GEBEURDE VAN ALLES.

Het is 12 februari als wij optreden in ons thuisland de Alexanderpolder, alwaar wij een Welkom-Opendeurdienst opluisteren met ds. Quiri Huyser. Dat wordt een feestelijke dienst met als thema : Voor Jan en alleman… Hier treden voor het eerst Liesbeth, Heleen en Alex op als trio. Verder nemen Piet van Gemeren, Eric en Henk de begeleiding voor hun rekening.
Overigens leuk om te weten dat het NCRV programma van toen “Happy Sound” reclame maakte voor dit optreden in de Verrijzeniskerk.
Op 13 februari 1978 beleggen wij een “vergaderingspecial” met als belangrijkste punt: onze vijfde (en laatste) concertreis naar Frankrijk, inclusief een optreden voor de Franse TV in een show van Jacques Martin. Op deze vergadering besluiten we dan ook om deze reis te gaan ondernemen.
Tussendoor gebeurde van alles. Bijvoorbeeld op de foto gaan voor weer een artikel in de krant. En een leuke reactie van de bekende zangeres Marie Cecile Moerdijk over onze nieuwe plaat ,“Een wondermooie dag” . Een fragment van deze brief zien we hier eveneens.
In maart gaan we de reis voorbereiden. Op de repetities studeren wij een Frans kerklied in voor het concert in Montargis, en “Een wondermooie dag” voor het tv optreden bij Jacques Martin.
Voorpret is vaak de leukste pret, zegt men wel eens.
Hoe wij naar zo’n reis toeleefden én in welk sfeertje dit gebeurde volgt hier een toen geschreven brief – in dichtvorm - van mij aan het koor:

Hallo neef, nicht

hier een gedicht.

Soms denk ik, lieve mensen nog aan toe,

al dat geschrijf, wat een gedoe!

Vaak is er nieuws in onze stam

er is geen krant, wat doen we dan:

je klimt maar weer eens in de pen

en schrijf dan weer de hele clan.

Dit doe ik dit keer niet ‘normaal’

dus dicht ik maar eens mijn verhaal!

Met rasse schreden komt de elfde mei

dus zet ik alles even op een rij:

Om zes uur vijftien gaan we laden,

wees dus op tijd is je geraden!

De bus vertrekt uit Springerstraat

om zes uur dertig, da’s niet te laat!

Ook deze reis activiteiten,

wie heeft er thuis nog rariteiten?

Antiek, cadeau’s en nog veel meer,

neem mee die troep, ’t verhoogt de sfeer!

Wat je ook vindt, breng ‘t maandag mee

O ja.., wat doen we aan op de TV?

Een korte rok is in de show

van Jacques Martin toch maar zozo.

We weten dus, in ’t lang dat mag

toch wel, zo’n Wondermooi Dag…

Voordat je ’t podium gaat betreden

moet men zich ook nog eens verkleden!

Dus doe je jurk en opmaaktroep

(let op, want anders loopt het in de soep)

maar in één koffer en die gaat dan

’t laatst in de bus en dus vooran!

Ook eten wij op ons gemak

bij Jacques Martin, uit eigen zak…

Maar wees gerust, veel kost het niet

dit dank zij penningmeester Piet!

Ook moet je zeker niet vergeten

iets voor de reis om op te eten.

En ook een ‘natje’ is nooit weg,

we stoppen heus wel onderweg…

Zo mensen, voor de rest komt ’t in de bus

dat merk je wel. Ik sluit en dus

vergeet het niet: klein geld en franken,

je pas, je eten en je dranken.

Prullaria of wat voor troep dan ook,

neem mee, voor mij een oude pook!

‘k Zeg met een woord van één der wijzen,

(hij valt wel heel vaak flink in de prijzen )

“het loopt uit de hand, en dat is leuk”!

O ja, vergeet vooral geen pijp en peuk..

Genoeg gezwetst dit late uur

En wees gegroet uit naam van ’t bestuur!

Het beste dus,

van Strotius.

---------------------------------

Het is in 1978 dus een druk jaar. Op 16 april medewerking in de Triomfatorkerk in Pendrecht. Zoals altijd weer een volle Tabernakel waar we als generale voor Parijs “Een wondermooie dag” zingen en met het koor de première beleven van het aanstekelijke nummer “De goede Herder” met Lex Strootman als solist. Verder komt er een mooie uitnodiging voor medewerking op 18 december binnen van Dik Brouwer uit Wilnis. Dik schrijft aan koor:
“De komst van het van Gemerens Familiekoor naar Wilnis staat steeds weer garant voor een dienst welke door velen wordt ervaren als een belevenis! De geestdrift in uw zang en de boodschap welke onmiskenbaar doordringt, zijn twee elementen die uw koor duidelijk herkenbaar maken. Uw vreugdevolle benadering van zaken welke ons geloofsleven raken en waar wij onze kracht uit putten, is een uiterst waardevol aspect”! Schitterende gezegd en complimenteuze woorden aan het koor!

HET FRANSE AVONTUUR.
Eindelijk is het donderdag 11 mei. We vertrekken om half zeven uit Rotterdam. We verwelkomen Wim van der Lek als buschauffeur en Els Bakker (dochter van Ans en Piet)als ‘journaliste’. Zij gaat deze keer met ons mee en zal een verslag maken van deze trip! Soms citeer ik hieruit.
Het wordt al aardig warm in de bus als de eerste activiteiten een aanvang nemen. Eerst de familiekrant en daarna de loterij met ‘het rad’. Onze pianist wordt weer bedolven onder de prijzen!
Leuk onderdeel van de trip is het raden van de naam van een pop. Wie de naam weet te raden krijgt als prijs deze schitterende pop. Hilariteit door de namen die genoemd worden: van Janus tot Lodewijk en van Kee tot Marie-Louise…
Uiteindelijk weet Els de naam te raden en krijgt de pop: Gerdientje is haar naam….!
Kilometers verder ben je na zo’n activiteit. Dan is het stoppen geblazen,legen die blazen èn…roken!
Verder weer richting Parijs. Dan voelt Koen Vlieg opeens nattigheid. Annelies namelijk wil Koen een kopje koffie brengen maar giet hem leeg over zijn kostuum… Bij de volgende stop neemt Wilma zijn pak en Koen himself flink onderhanden! ‘De bus’ gniffelt!
Intussen deelt Monique allerlei extraatjes uit zoals, kauwgom, balpennen, spel kaarten, enz.
Over tweeën komen we aan bij de Empire TV Studio’s in Parijs. Wat daar gebeurde hebben we reeds kunnen zien en lezen in de aflevering van augustus 2011.
Ik pak de draad daarom op na de opnamen van de Show.
Via de kleedkamers gaan wij weer naar de bus. Intussen is Margriet met haar dochters Miranda en Edna in de studio’s gearriveerd, evenals José en Trudie, een nichtje van Atie Hofstra. Voordat we naar de hotels gaan geven José en Trudie ons nog een flonkerende “Tour de Paris à nuit”! Om elf uur gaan we in twee ploegen naar de hotels.

PIJPENSTELEN…
De volgende morgen. Het regent Franse pijpenstelen en wat zijn die nat! Wim haalt beide ploegen weer op en we zijn van plan om naar de Montmartre en de Sacre Coeur te gaan. De gezichten staan op onweer maar ik beloof de club rond het middaguur zonneschijn. En zowaar , na een uurtje toeren door Parijs, o.a. langs de Moulin Rouge, komen we aan bij de Sacre Coeur en de eerste zonnestralen breken door… Een deel van het koor klimt de S.C. op om te genieten van het uitzicht en de rest vermaakt zich op de Montmartre, met koffie of een biertje. Wat een gezellige boel!
De volgende anekdote citeer uit het verslag van Els: “Ook Gerard gaat met zijn gevolg op zoek naar een kop koffie. Aangekomen in een restaurant doet Atie haar relaas over de tv show van Jacques Martin. De eigenaar van het restaurant is daardoor in de veronderstelling dat hij het met een beroemd gezelschap uit Holland te maken heeft en roept zelfs zijn personeel erbij. Intussen wordt de koffie geserveerd, maar daar blijft het niet bij want een gebakje wordt ook niet afgeslagen. Dus komt de slagroomspuit en iedereen gaat “smullen van de zaak” , denkt men.. De clou: heel onschuldig wordt de rekening aan Gerard gepresenteerd van bijna 80 Franse franken. Een flink bedrag in die tijd
voor 5 personen”!
Op bijgaande film zien we de sfeer en de manier waarop wij de lunch gebruiken. Een absoluut hoogtepunt! Rond tweeën stappen we weer in de bus op weg naar Montargis. Daar aangekomen moeten we eerst werken want er moet een vleugel vanuit een gebouw naast de kathedraal in de kerk gezet worden. Dat gaat met de nodige moeite en lol…(ook gefilmd).
Intussen trekken Piet en Mady zich terug in een hotelkamertje om in retraite gaan teneinde deze vleugel zo mooi mogelijk te bespelen en gaat de rest van het gezelschap naar ons verblijf, een kasteeltje! Na de maaltijd omkleden en naar de Kathedraal. Hier zag ik wel een beetje tegenop want Henk was helaas verhinderd mee te gaan en daarom zou ik het orgel bespelen. Helaas zitten mijn vingers zitten vol pijnlijke kloven van het klussen en metselen. Maar goed, de show must go on…..

HET CONCERT
Op weg naar de Kathedraal. Daar aangekomen lopen we rechtstreeks een vrieskast in! Wat was het daar koud. Bovendien is er weinig tijd om te repeteren vanwege de alsmaar “volstromende” kerk… Dus kreeg ik het tóch nog warm!
Els in haar verslag: “Pas om kwart over negen wordt door Gerards gehavende vingers de eerste noot van het schitterende stuk, de ‘Air van Bach’ gespeeld”.
Iedereen doet zijn of haar uiterste best in de kerk en ondanks de kille temperatuur wordt het een voortreffelijk concert dat met een warm applaus wordt ontvangen.
Ik vind het leuk het programma hieronder af te drukken, niet in het minst om aan te geven hoe bijzonder het was wat we allemaal presteerden.
Na het concert terug naar het kasteel, naar onze gastheer Lucien met zijn Micheline.
Ondanks het late uur serveren zij koffie en brood waarna wij ons verloren in feestgedruis tot diep in de nacht….!
De zaterdag is ‘een vrije dag’! ’s Morgens worden we verrast door een groepje neven en nichten die met begeleiding van gitaarmuziek gezellig zitten te zingen. Intussen wordt deze zaal gereed gemaakt voor de kermis… Een schiettent inclusief, ballentent, grabbelton, spijker slaan, waarzegster, erwten raden, sjoelen, enz. maakte het geheel compleet. Proef het sfeertje op de film!!

WAT EEN TALENT!
Zaterdagavond volgt het klapstuk van het weekend: “het alternatieve songfestival” .
Het wordt geopend met “Ik ben met Catootje…’ De entertainers draven op : Annie van Bijnen als wafelvrouw, Greet als zoenende keukenmeid, Els als barones, Jetty als toverheks, Lia als dikke meid , Sjoerd als kastelein, Monique als leuke griet, Piet de rentenier, Gery de Bakervrouw en Joop als sportfiguur ….
Na dit succesnummer komen de artiesten Jaap en Sita als ‘De twee pinten’, Magda als Zangeres zonder naam, Lex en Karien als Cisca en Ronny. Marijke en Jetty met een popnummer.

Grote verrassing zijn Henk en Annie van Bijnen als Johny Jordaan en tante Leen. De nodige tranen werden weggepinkt bij het liedje van Liesbeth alias Charly Chaplin met het ontroerende liedje “Ome Gerard”. Maar ook Wilma als sexbom ‘donker Blondie’ ontbeekt niet. Gery zingt met luide stem “t’is okay bij het van Gemerenkoor”. Het kwartet Eric, Leo, André jr. en Ronald met ”van Gemeren Bende” is eveneens een groot succes. Moeten zij deze avond zelfs een paar keer herhalen. Het mooie festijn wordt afgesloten met een polonaise! ( zie de film).

Terug naar het kasteel en dan naar bed! De volgende morgen voor een optreden snel naar het gemeentehuis in Chattillon Colligny waar de kerkdienst wordt gehouden.
Helaas, ruimte veel te klein, een laag plafond, veel mensen geen stem vanwege het feest van de vorige avond en het koor zakt tijdens de repetitie als een baksteen. Tot overmaat van ramp wordt Piet de pianist voor het blok gezet om in plaats van de piano (die er niet is) een (draai)orgel te bespelen en geeft Joop aan zijn arabische gom vergeten te zijn om z’n kunstgebit vast te zetten… Paniek! We staan op het punt om maar niet te zingen echter,dat kunnen we niet maken. Na overleg tussen Koen, Gerard en Marijke wordt besloten het programma dan maar te wijzigen.
“Gerard, hoe kom je hier doorheen” vraag ik mezelf af! Maar.… echt waar, wij zingen en het wordt toch een succes en na afloop gaat een stroom Hollandse Fransen mee naar het kasteel.
Napraten tijdens de koffie in een feestelijk sfeertje en op veler verzoek wordt een deel het songfestival voor de emigranten herhaald.
Intussen draaien er buiten een paar biggetjes aan het spit voor de door Margriet, André en Catherine georganiseerde barbecue. Met flitsende camera’s wordt dit tafereel vereeuwigd. De filmbeelden spreken voor zich. Een waar festijn dat al weer eindigt met de polonaise!
De avond ontaarde in een groots dansfestein met vooral onze jongeren en wordt besloten met het “If I Had Words…” Wel een heel toepasselijk slot!
In de late uurtjes en met moeite komt er een eind aan dit feest! De volgende morgen is het koffers pakken maar eer we vertrekken naar Rotterdam worden André en Margriet, Micheline, Lucien en Catherine bedankt voor de geweldige ontvangst en ‘t verblijf op het kasteel Onvergetelijk en inderdaad, een tijd om nooit te vergeten.

WORDT VERVOLGD