KINDEREN VAN EEN VADER…

Het is inmiddels januari 1977, het begin van een opwindende, bewogen en veelzijdige tijd…! In dit jaar namelijk, tien jaar dus na de oprichting, produceren wij twee grammofoonplaten en ondernemen vervolgens de vierde reis naar ons tweede ‘koorland’, Frankrijk.
Vaak denk ik: hoe was het in die tijd toch allemaal mogelijk dat dit kon! Maar dàt het werkelijkheid werd blijkt uit onderstaand relaas waarin ik de meest mooie momenten memoreer die ik voor altijd als kostbaar souvenir met mij meedraag.
Wij beginnen in oktober 1976 reeds met het wekelijks repeteren voor onze eerste plaat. Iedere bijeenkomst in Te Hoogerbrugge is een festijn. Wij beseffen hoe uniek het is om een LP te kunnen uitbrengen en het enthousiasme is dan ook niet te temperen. Ik kan mij ook geen gezeur herinneren over de vele ritten die men moest ondernemen vanuit het hele land naar Rotterdam. De repertoirekeuze geeft evenmin problemen. In totaal 12 nummers studeren we in. Op initiatief van de platenmaatschappij Mirasound gaan we een orkest formeren voor de begeleiding. Diny Storm, een dochter van een van onze koorleden Piet Storm is violiste bij het Gewestelijk Orkest Zuid Holland en Diny is al snel enthousiast om mee te doen met de plaat. Zij arrangeert behalve een tiental musici uit haar orkest, eveneens een paar nummers voor de plaat, zoals het schitterende ‘Heer ik kom tot U’. Prachtig doet zij dat! Intussen vraag ik mij af: een koor dirigeren, a-la-bonheure, maar een orkest van zo’n 14 man navigeren, hoe doe ik dat!?
Het is ook in deze tijd dat ik mijn eerste nummer schrijf: Dank Heiland, dank! Voor de plaat. Nog een primeur is het enthousiasme van onze neef André van Gemeren die deze lp mogelijk gaat maken! Met zijn lijfspreuk: “de winst voor het koor, het verlies voor mij” maakt hij zowel aan de onder- als aan de bovenwereld, met veel trots bekend dat zijn koor een heuse grammofoonplaat gaat maken..! En o wee als iemand daar een negatieve opmerking over maakte… De naam van de plaat is inmiddels bekend: Kinderen van één vader, een titel die zeer tot de verbeelding spreekt! Wie hem heeft bedacht? Geen idee!

Kan niet meer terug...

Op zaterdag 19 februari 1977 staat de opnamewagen van Mirasound geparkeerd voor de Oude Kerk in Scheveningen. Hier gaan we de LP opnemen. In totaal 58 neven en nichten lopen in de vroege morgen bibberend van òf de kou óf van de zenuwen de kerk binnen om plaats te nemen op het podium. Inmiddels zit het orkest al, met Diny als concertmeester!
Bij het zien van de bezetting, bestaande uit 7 violisten, cello, contrabas, fluit, piccolo, piano, orgel en slagwerk kreeg ik toch wel de bibberatie! Onze soliste Liesbeth staat een beetje witjes in de wacht voor haar eerste solo op de plaat bij het van Gemerens Familiekoor. In de vorige aflevering maakten wij al kennis met het nummer: “Heer ik kom tot U”.
Ook de muzikale neven Henk, Piet en Eric beleven hun debuut op de gevoelige schijf!
Koor en orkest staat opgesteld om te beginnen met de eerste van de zes nummers.
Daar sta ik dan en kan niet meer terug… Waar weinig mee mis kan gaan qua dirigeren is het recht toe recht aan vlotte nummer “Jezus leert ons”! Dus daar beginnen we mee!
En jawel, het gaat als een speer, mede door m’n bevlogenheid en adrenaline! Het koor zingt ‘helemaal van Gemeren’! Opnameleider Gé Voskuylen is in extase bij het horen van zoveel muzikaal talent van het koor, de mooie nummers én ‘de stem’ van Liesbeth die nogal wat los maakt! Om 2 uur stonden de 6 nummers erop en vertrok het Gewestelijk Orkest met de noorderzon, in opperste verbazing over zoveel kwaliteit en bezieling van een ‘familiekoor’! Intussen praat Gé tegen mij al over een volgende plaat..!

DE KUCH VAN GERT…
Na deze opnamen gaan we het strand op voor de hoesfoto. Dat geeft uiteraard de nodige hilariteit. Terug in de kerk nuttigen wij onze kuch en beginnen aan de volgende sessie van 6 nummers. Onvergetelijk hierbij is de volgende anekdote: wij zingen voor de plaat 1 nummer a capella: ‘O Heer doe onze vader zijt’. Een gevoelig en devoot lied. Na een aantal keren zingen is daar ineens dè opname en iedereen voelt het: dit is het, mooier kan niet! Maar bij het wegsterven van de laatste klanken in de imponerende akoestiek draait Gert Vliegenhart zich om en produceert in de serene stilte van de Oude kerk een keiharde kuch die klinkt als een hamer op een aambeeld! De reacties uit het koor zijn ‘overweldigend’… Er kan niet ’geknipt’ worden in dit lied dus alle drie de coupletten moeten over! Jarenlang (nu nog) hebben we het vaak we over “de kuch van Gert”.
De rest van de middag worden de nummers met het combo en orgel opgenomen en kunnen Henk, Eric en Piet zich uitleven met de begeleiding van het koor. Deze mannen hebben een groot aandeel in het slagen van de opnamen. Om 5 uur zit het erop en vertrekt het koor helemaal voldaan huiswaarts. Eigenlijk jammer dat het afgelopen is, roept iemand!

Toen werd het 6 weken wachten. Wachten tot de plaat bij DURECO in Hilversum kan worden opgehaald. Half maart is het zover. Oók het halen van de plaat zal ik nooit meer vergeten:

Ik rij met een neef naar Hilversum. Laat even in het midden met welke neef.
In ieder geval zit ik in een slagschip van een auto, alsof we een staatsiebezoek moeten afleggen… Ik denk van een buick, Chrysler of Chevrolet.
Tussen Utrecht en Hilversum passeren we een vrachtwagen die gevaarlijk dichtbij onze wagen komt. “Laat maar komen”, zegt neef, “misschien kan ik wat verdienen” en zet de wagen met een gangetje van zo’n 70 km per uur zachtjes in de flank van de vrachtwagen.
Neef passeert de auto en gaat naar de kant, gevolgd door de vrachtwagen. Bij het uitstappen zegt mijn neef iets in de trant van:”hoe kun je dat nou doen, zo gevaarlijk rijden, je let niet op je stuur”! “Sorry meneer, ik zag u niet”, zegt de chauffeur. Hoeveel schade heeft u, denkt u”? Neef bekijkt de schade en schat het op zo’n twaalfhonderd gulden. “Moet ik de politie erbij halen of regelen we het zo” bluft mijn neef. Om kort te gaan: de vrachtwagenchauffeur betaalt (hoeveel weet ik niet) en wij vervolgen onze weg. “Zo, vandaag weer wat verdiend” zegt mijn neef!

Ik had de rest van de rit wel zeer gemengde gevoelens..!
Enfin, plaat gehaald, naar huis en toen begon het mediacircus: Uiteraard verstuurden we een persbericht naar diverse kranten. Het resultaat was verbluffend. Gretig werd het verhaal over de familie gepubliceerd. Leuke artikelen met spitsvondige koppen zoals bijvoorbeeld:
De Gelderlander: Tien jaar opmerkelijk familieleven op de plaat…
De Telegraaf: Kinderen van één vader op de plaat…
Rotterdams Dagblad; Muzikale familie vereeuwigd door LP……
Apeldoornse krant: Uit volle familieborst …
Ook verschijnen er advertenties in diverse bladen. Een voorbeeld gaat hierbij!
De eerste plaat gaan we met een delegatie van het koor op 19 april uitreiken in Laren aan Mies Bouwman. Zij vindt het koor gewoon een leuke club en heeft een zwak voor ons, waardoor zij het leuk vindt deze eerste plaat in ontvangst te nemen. Ons jongste koorlid de 11 jarige Liesbeth reikt hem uit en Dagblad Trouw was er bij in de persoon van hoofdredacteur Jenze Tamminga. Trouw maakte een fotoreportage en plaatste een stuk in de krant met als kop: Plaat voor Mies en Jenze! Wéér een dag om nooit te vergeten, maar… er gebeurde meer deze dag!
Zo krijgen wij het idee om een plaat aan koningin Juliana aan te bieden op paleis Soestdijk….! Waarom ook niet, denken Alice en ik, De koningin kan toch trots zijn op een “familie-onderdanen-koor” en nog wel het grootste familiekoor op aarde…!
En zo rijden we met de platen in de kofferbak van Laren naar paleis Soestdijk. Op het filmpje zien we beelden van de uitreiking van de plaat aan Mies én beelden van ons bezoek aan Soestdijk, waar wij echter onaangekondigd niet verder komen dan de Koninklijke paleispoort… Maar, we hebben de plaat afgegeven en het is kostelijk om op het filmpje te zien hoe de plaat uiteindelijk naar de koningin gaat! Een paar weken later krijgen we een bedankbrief van Hare Majesteit de koningin. Ook deze brief zie je op de blog!

Kampioenen plaatverkoper.
Er worden honderden platen verkocht! Ik herinner mij 2 kampioen plaatverkopers. Henk van Bijnen verkoopt aan half Wilnis een plaat (ruim 80) en van Arie Storm ligt mij bij dat hij zo ongeveer al zijn Zevende-dags Adventisten gemeenteleden van een plaat voorzag. Hij was dan ook in de zevende hemel met dit resultaat..
Een paar maanden later, op 4 en 5 november staan wij weer in Scheveningen voor de volgende plaatopname. Deze plaat krijgt als titel mee : Een Wondermooie Dag.
Gé Voskuylen pakt het wat ruimer aan met een iets groter orkest waar de zeer opvallende vibrafonist Evert een mooi aandeel in heeft. In twee dagen tijd nemen we weer 12 nummers op waarin “Geef mij nog vijf minuten” en “Een Wondermooie dag” fraaie uitschieters zijn.

Het hoogtepunt van genieten in 1977 was wel de trip naar Frankrijk in het weekend van 23-25 september. Het werd een weekend met tranen van het lachen en van ontroering.

Wij ondernemen deze reis in het kader van ons 10-jarig bestaan! Wij vertrekken die vrijdagmorgen om 7uur. In de bus kreeg ieder koorlid het boekje: Tien jaar van Gemerens Familiekoor. Dit document wordt gretig gelezen. Om 9 uur luisteren wij (echt waar) naar de muzikale fruitmand, maar toen waren de eerste lootjes en bingokaarten reeds verkocht..! Rad van avontuur, bingo en diverse spelletjes wisselden elkaar af. Een aantal leden hebben met prijzen winnen het weekend er dubbel en dwars uitgehaald. Wat de humor en hilariteit betreft: daar moet je gewoon bij geweest zijn! Velen van ons begrijpen dat.
Deze keer was de bus perfect. Geen brand, geen lekke bus en geen dakluiken verloren.
Zelfs mijn broer Rien, die met zijn gezin dit grootse evenement voor het eerst meemaakt zegt een plaats te hebben als in een vliegtuig!
Na diverse stops landen wij om vijf uur in l’ Auberge Bève, een Chateau, voor een prikje gehuurd voor de 60 van Gemerens. Alles was perfect verzorgd door Margriet Louws, onze ambassadeur in Frankrijk. Echte bedden om in te slapen, genoeg toiletten en douches. Een aparte eetzaal en recreatiezaal. Het was in één woord af!!
Om half zeven aan tafel voor een ‘diner bij kaarslicht’. Zestig kaarsen, wijn en franse kaas, stokbrood en andere heerlijke dingen, vooral ook de bediening…was perfect.
De vrijdagavond was op zich een feest: Piet van Gemeren speelde en Lex, Heleen en Liesbeth zongen vast wat van het repertoire wat zij de volgende dag zouden brengen in de Kathedraal van Gien. Op deze avond droegen ook Alice en Gerard hun act: “het van Gemeren Bejaardentehuis” voor, een toneelstuk waarin we een idee geven hoe het over een jaar of 40(!) zou zijn als we met ons zestigen in het van Gemerens bejaardenhuis zouden wonen….
De ene lachsalvo na de andere volgt en het is letterlijk het klapstuk van de avond!
Ik heb het stuk bewaard en als je het nu leest schieten de tranen in de ogen….

LOVENDE PERS.
In de late uurtjes zoeken we de slaapzalen op. Zaterdagochtend op tijd eruit voor het ontbijt. Om negen uur zitten we allemaal in de bus om te gaan repeteren in de Kathedraal de Jeanne d’Arc in Gien. Het wortd een slechte generale. De stemmen komen niet los, er hapert iets aan het orgel en om half elf worden we de kerk uitgezet omdat er een bruidspaar nadert… Vervolgens winkelen in de regen en terug naar het chateau. De geplande buitenspelen kunnen vanwege het slechte weer niet doorgaan, dus hebben we plan b, de paardenraces! Om half vijf werd het droog en kan de verrassing van de dag doorgaan: het gekostumeerd voetbal! Vooraf eigenlijk al succes verzekerd. Na een heerlijk diner omkleden voor het concert, waarvoor we gekomen waren.
Stukken in de krant, aanplakbiljetten en het enthousiasme van Margriet brachten ruim 300 concertbezoekers in de kathedraal! Het koor, het trio, Piet en Mady van Gemeren op de vleugel en orgelspel van Wim Hardenbol (onze organist Henk kon niet mee) zorgen voor gevarieerd een fantastisch concert. De Franse journalisten die in de kerk waren vonden dat ook en schreven later dat er sprake was van een zeer hoog peil.
Een paar citaten van recensies uit de krant: "Het was een concert van sublieme kwaliteit en alles geeft een grote bezieling van het protestante geloof. Zij ontdekten hun gezamenlijke liefde voor zang en muziek. De uitmuntende vertolking van hun koorwerken wordt bijgestaan door de begeleiding van piano, orgel en slagwerk. Een uitmuntend programma met werken van Beethoven en Schubert op de piano. Zeldzaam zijn de concerten in Frankrijk waarvan het meedoen van publiek is toegestaan. Maar die avond, op uitnodiging van de dirigent Gerard Strootman hernamen de toeschouwers samen het refrein van Geprezen zij de Heer. Een uitstekende avond"!
Na het concert gaan zo’n 125 toeschouwers mee naar het Chateau en dat werd een ware happening. Hernieuwde kennismaking, koffie en handtekeningen uitdelen. Hier is het dat een operazanger ons ‘ontdekt’ en TV2 in Parijs warm gaat maken voor een optreden.
Zondagochtend half tien: Gezamenlijk ontbijt met een korte meditatie van Rien Strootman waarna wij samen het Dankt, dankt nu allen God zingen. Een groot aantal Fransen komt afscheid nemen. Mensen (kennissen van ons van de camping in de Ardêche) die het weekend en op het concert aanwezig waren, komen bedanken met een krat champagne..
Zij wilden hun waardering uitspreken over het concert maar bleven steken in tranen van ontroering… Een paar woorden die dit fantastisch weekend kenmerken.

Terug naar huis. In de bus ontpopt Joop Storm zich als een ware conferencier. Hij blikt op zijn humoristische manier terug op het weekend. Geweldig als iemand zo uit zijn rol valt. Onderweg zijn onvergetelijke grap toen we voorbij het plaatsje Roye reden: “O, we zijn al over de rooie…., gelukkig dat het al opschiet”. zegt Joop. Om half één rijdt de bus de Springerstraat weer in. Allemaal veilig thuis!

Wordt vervolgd.