EEN MENS WIL WEL EENS…….

In haar eerste televisieprogramma in oktober 1975 met de naam “Een mens wil op vrijdagavond wel eens iets anders dan….” vroeg Mies Bouwman aan mensen in het land die ‘ergens kampioen in zijn’ zich te melden bij de AVRO. Die avond zitten wij in de Springerstraat televisie te kijken en na Mies’ oproep bel ik direct enthousiast naar Alice, want Alice en Gerard hadden, als organiserende en dirigerende spil van het van Gemerens Familiekoor, de smaak van ‘leuke en gekke dingen doen’ met het koor inmiddels flink te pakken…! Wij zijn beide enthousiast over “Mies” en geven ons snel op als “kampioen familiekoor”!

Het werd een gekke, bizarre en hachelijke onderneming, lees maar…!

Thuis in de Springerstraat gaat de telefoon. Gerda pakt hem op en zegt: “met Gerda Strootman”.
“Met Mies Bouwman van de AVRO”. “Oh, wat leuk”, zegt Gerda maar denkt meteen, dit is een grap.

Mies: “Is uw man ook thuis”? Gerda: “jawel, ik roep hem even”! Ik neem (toen nog aan een draadje..) de hoorn over en hoor de stem van Mies! Een leuk gesprek volgt waarin zij het VGF uitnodigt voor haar programma ‘Een mens wil…’ Zij vraagt wanneer onze volgende repetitie is, ”want dan wil ik het koor graag komen bezoeken”! Mies kwam, zag en overwon!

Het klikt meteen op de repetitie en wij zingen : ‘Mensen geeft elkaar een hand’! Zij proeft de sfeer en gezelligheid en maakt die avond duidelijk waar het in haar programma om gaat: mensen die ergens ‘kampioen’ in zijn op wat voor gebied dan ook voor het voetlicht brengen van het Nederlandse volk. Dit i.s.m. de ‘Stichting Nieuw Wereldrecord’. Dat vinden wij nogal wat; een wereldrecord dat wereldkundig wordt gemaakt in een programma van Mies, en dat te midden van andere recordhouders van niveau (dachten wij…). Wat waren we in de wolken en binnen een paar dagen lag de uitnodiging van de AVRO op mijn muzikale deurmat!

Wij, in het Anno Domini 1975 de zevende november , rijden met de bus opgetogen naar Schouwburg ‘ Agnietenhof’ in Tiel. Vol verwachting klopt ons vgf-hart. Welke kampioenen zullen zich daar straks voor het oog der natie manifesteren?

Al gauw slaat de schrik ons om het hart want hier volgt het rijtje kampioen kandidaten die eveneens waren afgereisd naar Tiel: garnalenpellers, een autonummerplaten onthouder, aardappelschillers, een kampioen stropdassen strikken, een kengetal opnoemer, gehaktballendraaiers en…. een ‘kampioen familiebedrijf’ in de categorie zang…!

Tijdens de camerarepetitie met het koor komen alle ‘recordhouders’ onder het zingen van ‘Mensen geeft elkaar een hand’ afwisselend in beeld…! Koorleden die het zien op de monitor verschieten van kleur. Het van Gemerens Familiekoor tussen de garnalen, aardappelen, stropdassen en gehaktballen! Staan wij straks voor miljoenen mensen in de zgn. kijkert..?

Eén man van ons koor is laaiend: onze André! Hij roept: “Het lijkt wel een kermisattractie, laten we maar naar huis gaan”. Alice en ik zien de bezorgde gezichten van de koorleden. Hoe lossen we dit op, flitst het door onze gedachten! Alice voegt de daad bij het woord! Zij gaat overleggen met Mies en de regisseur van het programma. Op professionele wijze weet Alice hen ervan te overtuigen dat het van Gemerens Familiekoor ‘anders’ in beeld gebracht moet worden en deze suggestie heeft succes, want het wordt een pracht uitzending!

Mies presenteert ons aan het Nederlandse volk op een bijzonder leuke en originele manier. Bij het opkomen van het koor noemt zij de voornamen van alle neven en nichten….. Dat was best indrukwekkend.

De reacties op de uitzending zijn verbluffend! Als belangrijkste reactie het eerste contact met de producer van een platenmaatschappij….! Eén dag na deze uitzending namelijk werd de eerste stap gezet naar de allereerste grammofoonplaat van het van Gemerens familiekoor…….

Overigens zijn we anderhalf jaar later, op 6 mei 1977 weer op bezoek bij Mies! Dit keer in de Jaarbeurs in Utrecht. Een wel heel bijzondere uitzending voor Mies Bouwman want dit wordt haar laatste "Eén van de acht”. Als gasten zijn er verder: Pieter van Vollenhoven, Julien Clerc, The Tree Degrees en The Duch Swing College Band! Wij als koor zingen voor Mies een ‘afscheidslied’ met de woorden:

’t Is echt de laatste één van de acht. Mies, wie had dat nu toch gedacht
Na vijftig Quizzen, zal men je missen, had je dat verwacht?
Hartelijk dank Mies tot spoedig weer! Zes miljoen kijkers? ’t Zijn er veel meer,

hebben genoten en veel gelachen, ’t is de laatste keer….!

Ik heb alles in het werk gesteld om de opnamen van de shows in bezit te krijgen.
Geïnformeerd bij “Beeld en Geluid” in Hilversum. Via een oproep in het AD en de ‘Oud Rotterdammer”. Vervolgens bij de nachtradio van omroep Max in het bekende programma ‘Nachtzuster’ van Astrid de Jong! Maar helaas, de originele opnamen zijn verloren gegaan bij Beeld en Geluid, maar mijn oproep in de pers had wel resultaat: een kandidaat in de laatste één van de acht had géén beeld maar wel een geluidsopname van de show van Mies.

Het geluk zat mee, want één van onze supporters had gelukkig ‘stomme’ filmbeelden van de shows gemaakt en het resultaat van veel ‘knip en plakwerk’ is te zien in bijgaand filmpje van beide optredens. Inclusief het liedje voor Mies!

MOOIE JAREN.

De jaren ’75 en ’76 waren, met twee Frankrijk reizen, een radioprogramma èn een televisie optreden bij Mies Bouwman opzienbarend, geruchtmakend, melodramatisch, sensationeel en spectaculair tegelijk! De reis naar Frankrijk van 15 – 17 oktober 1976 valt onder bovenstaande superlatieven…. Met 52 neven en nichten in de bus naar Frankrijk , en (alweer) onze André van Gemeren achter het stuur. Na fikse rookwolken, een verloren dakluik, defecte verwarming èn een landing in een greppel komen we aan in het Franse Autry le Chatel. Een gehucht waar André en Margriet Louws wonen en onze gastheer en gastvrouw zijn. Wat een avontuur, deze reis. Wij zouden slapen in een kasteel. Ik had het zelfs op de kaart zien staan, “Chateau Des Ruïnes”. Geen naam die waar je direct ridderlijke gevoelens van krijg…!

Misschien wel een ‘luchtkasteel’ van Gerard, was het commentaar van een koorlid! Maar goed, we vertrokken hoewel het nog even flink spannend was of we wel weg konden, want er was een mankement aan de verwarming in de bus geconstateerd. Onze cv monteur Joop Storm wierp een kundige blik op de installatie en met het nodige gereedschap lukte het uiteindelijk de zaak weer aan de praat te krijgen. Het vertrek ging vervolgens met zulke grote rookwolken gepaard dat de mensen in de buurt dachten dat onze bus in brand stond! “We rijden toch maar even langs de garage waar ik de bus heb gehuurd”, zei André en voegde de daad bij het woord. Na een kleine ingreep aldaar reden wij (heerlijk warm) naar het zuiden! De sfeer in de bus was, ondanks de tegenslag bij vertrek, opperbest.

SLAGZIJ….

We reden midden in België. Iedereen had het naar de zin. Met de loterij en bingo vloog de tijd… en plotseling òòk het dakluik in stukken uit en in de bus. De stromende regen viel naar binnen en snel werd de bus aan de kant gezet. Gelukkig niemand gewond…! Een paar mannen hielden voor nood een plastic zak onder het gapend gat en we gingen vlug op zoek naar een garage.

Deze werd gevonden alwaar een noodluik door twee Sjefkes werd aangebracht. Wij weer verder en, geloof het of niet, ondanks alles hadden we dikke pret! Vooral bij het voorlezen van de gedichten die iedereen thuis had gemaakt naar aanleiding van deze reis naar Frankrijk! En ja, ook deze ‘literaire kunstwerken’ zijn bewaard gebleven. Het volgende hoogtepunt diende zich aan tijdens de file in Parijs: het ‘rad van avontuur’! Prijzen die velen hadden meegebracht waren er in overvloed.

Intussen draaide de tijd door en kwamen we in de buurt van Autry. Het was al pikdonker en we zochten - met een paar man voorin de bus - naar een zijweg waar Margriet moest wonen.

Helaas reden we daar voorbij en moesten dus keren…. Het werd stil in de bus maar we voelden ons allemaal veilig en draaiden rustig met André mee. Niemand zag het maar we voelden het àllemaal. We gingen slagzij…! Paniek? Hier en daar een beetje want we waren in een greppel beland. Een juiste beslissing volgde: “iedereen uit de bus en alle mannen duwen, zo hard je kan” riep de chauffeur.
Dat had succes, André gaf gas en de bus stond weer op de rijweg. Gejuich aan alle kanten.

De kraanwagen kon weg blijven! Intussen werd er wel in het donker gezocht naar alle guldens, kwartjes, dubbeltjes en centen uit de geldkist van de loterij, want die was naar buiten gevallen bij het uitstappen. Niemand die overigens mopperde en wij stapten weer in om 5 minuten later te arriveren bij André en Margriet. Na een hartelijk welkom reden zij ons voor naar het ‘kasteel’. Dat zag er oud maar heel gezellig uit. Aan lange tafels stond een franse maaltijd klaar met hete soep, lekkere salades, franse kaas en flessen wijn die prima op temperatuur waren. Het werd een knotsavond met één en al gezelligheid. Afbreken op een hoogtepunt is ons devies en in de late uurtjes kroop een ieder heel diep in de slaapzak op de 7 beschikbare slaapkamers, want o, het was er wel koud…

Aan de zaterdag denk ik nog vaak. Eerst een bezoek aan een wijnkelder met de bijbehorende wijndoop en ’s avonds werkten we mee aan een mis in de kathedraal van Autry.
Om nooit te vergeten! Een oude pastoor op gymnastiekschoenen die bovendien sprekend op mijn vader Hein Strootman leek…, celebreerde de mis! Het zingen in deze akoetiek had iets van een ‘jongens- en mannenkoor’. Schitterend. De pastoor die zo blij was dat we daar wilden zingen dat hij ons later op de avond een krat zeer oude wijn uit zijn wijnkelder aanbood.

Een waardering die rechtstreeks uit zijn volgens mij ‘heilig’ hart kwam. De rest van de avond? Een feestje bouwen met het paardenspel, stoelendans, toneelstukjes en de polonaise!

Laat naar bed om op de zondagmorgen toch weer fit te zijn voor een optreden in de Temple de l’Eglise Reformé in Montargis. Een Franse dienst waar ds. Huyser in voor ging. Na de dienst koffie drinken met de Franse Hollanders. Terug naar het kasteel waar wij eerst de wijn van mijnheer Pastoor uitschonken en vervolgens genoten van onze kok Piet Bakker die ons verraste met een ketel heerlijk soep met stokbrood en…nasi goreng! Na een innig afscheid van André en Margriet vertrokken we rond drie uur weer richting Holland. Om half één in de nacht arriveerden we weer in de Springerstraat. Zonder pech maar met het gevoel dat onze beschermengel een druk weekend achter de rug had!

Weer terug in Nederland waar ik een paar weken na onze thuiskomst bij toeval een verrassende muzikale ontdekking deed...!

WORDT VERVOLGD