AFSCHEID VAN EEN ´FAMILIESTUK`……!

“Op 30 augustus j.l. kwam er een eind aan het leven van één der meest inspirerende familiepersonages uit het roemrijke muzikale geslacht van Gemeren: Alice van der Meijde”. Zo ongeveer zou de krantenkop kunnen luiden naar aanleiding van het overlijden van Alice, die samen met mij, haar neef Gerard Strootman, in 1967 het Van Gemerens Familiekoor het levenslicht liet aanschouwen. Deze dagen wordt duidelijk dat bovenstaande simpele zinnen over Alice van een alles omvattende betekenis zijn geweest voor niet alleen het ‘koor en familieleven’, maar ook voor de wereld om haar heen en ver daarbuiten!

Wat betekende Alice voor het koor? Mijn eerste ontmoeting met haar was in mei 1967 toen op een verlovingsfeest het idee ontstond voor een familiereünie. Die reünie kwam er! En daarna de Gouden Bruiloft op 9 december van dat jaar, waar ons koor voor deze speciale gelegenheid voor het eerst optrad. Als iemand toen op die dag gezegd had dat dit koor in september 2011 op Alice haar begrafenis zou zingen, dan had men óf ironisch de schouders opgehaald óf olijk naar het voorhoofd gewezen…
Tóch vervulde het Van Gemerens Familiekoor op zaterdag 3 september in Sleeuwijk één van de laatste wensen van Alice door enkele, door haar zelf gekozen liederen te zingen in de herdenkingsdienst….

Tussen ‘toen en nu’ ligt bijna 45 jaar! Vanaf het moment dat het koor werd opgericht tot een paar weken geleden ligt een onvergetelijke tijd. Een familieleven vol zingen, musiceren, organiseren, gezelligheid en succes, mede dankzij de inbreng van Alice. Onvergetelijk voor mij dankzij haar eeuwige optimisme, loyale en lieve samenwerking wat het koor- en familieleven betrof! Onvergetelijk door haar invloed van, zoals iemand haar noemde “de Mies Bouwman” onder de Van Gemerens! Onvergetelijk vooral omdat zoveel neven en nichten generaties lang ‘een gouden tijd’ beleefden door lid te zijn van dit “zich enig in de wereld manifesterend grootste familiekoor”!

Wat betekende het koor voor Alice?

Wat het koor voor Alice betekende blijkt wel uit onderstaande (nooit geplaatste) reactie op mijn blog van 26 september vorig jaar, het moment van overlijden van haar man Gert:

Lieve,lieve Gerard,

Ik kan in deze omstandigheden geen reactie op je blog plaatsen. Ik heb pas zojuist je nieuwe aflevering gelezen. In de hectische en droevige dagen die ik sinds vrijdag meemaak geeft dit mij opnieuw het gevoel van zo een waardevolle familieband en waardevolle jaren die wij beleefd hebben met ONS koor. Ik ben even ontspannen, ondanks de nog twee zware dagen die ik in het vooruitzicht heb. Moet ik mij zorgen maken over mijn toekomst??? Met zoveel mooie herinneringen aan mijn jaren met Gert, die zo genoten heeft ondanks dat hij slechts een ‘staartje’ van 8 jaren met het koor heeft meegemaakt. Nee, ik ga vol vertrouwen de toekomst tegemoet; jij hebt me weer laten voelen dat mijn leven zo prachtig is geweest door de 42 jaar koor. Maar dat heb ik al gezegd in de Laurenskerk.

Ik moet nu naar bed. Dank je wel voor deze geweldige aflevering en blijf doorgaan, ik wil dat het boek van jou nog veel dikker wordt en zal het met genoegen blijven lezen en herlezen. Ik hoop nog lang te leven om me aan deze prachtige herinneringen te kunnen blijven koesteren!


Heel veel liefs!

Alice

Bovenstaande reactie geeft de overtuiging dat door het koor het leven van vele nazaten van Pieter en Jansje een geweldige verrijking ondervond op muzikaal, cultureel, en ook op sociaal gebied! Deze reactie is daar een treffend voorbeeld van. Kortom: Je vrienden zijn familie en je familie is je vriend….!

Wat zal het vreemd zijn voor mij als na zoveel jaar de kreet “Effe El Belle” niet meer zal klinken. Altijd viel er wel wat te kletsen en te organiseren. Want wat hebben we in al die jaren veel plannen gemaakt, reizen ondernomen en soms ‘hachelijke’ avonturen beleefd. Penibele dieptepunten en euforische hoogtepunten kwamen we tegen op onze muzikale wegen naar repetities, optredens, concerten, bus- en vliegreizen. Vreemd zal het voor ons allemaal zijn om haar altijd luisterend oor, haar gezelligheid, haar sigaretje en d’r wijntje te moeten missen. Wat zijn we dankbaar dat zij er was! Voor velen van ons was zij als een zus, een moeder, een tante, een oma, een vriendin en bovenal een vertrouwelinge die altijd klaar stond met advies. En als we het over vertrouwen hebben; Alice getuigde van haar geloof aan het eind van haar leven met de woorden:
“… want Hij draagt mij….” !

Het waren schitterende jaren!