NOSTALGIE “OP HET SPAAN”.
Terugdenkend aan mijn geboortegrond komen de jeugdherinneringen geleidelijk naar boven. Allereerst: ’s nachts altijd wakker, opstaan en ontbijten aan de keukentafel, korstjes verstoppen onder m’n bordje waarbij ik áltijd weer werd gesnapt.
Vervolgens naar school!
Al zoekend in de ouwe schoenendoos kwam ik deze, door de tand des tijds aangetaste foto tegen van ‘de drie kleintjes’ onderweg naar school. In ‘drollenvanger’ én op klompjes!

Het naar school gaan herinner ik mij als niet vervelend, zéker niet toen op een dag mijn nieuwe Juf de school, of beter gezegd ‘mijn leventje’ binnenliep…..
Ik was direct erg onder de indruk van ‘juffrouw Annie’! Wat mij opviel was haar mooie rode haar en witroze gezicht.
Verder zag ik, ondanks dat ik een ventje was van een jaar of acht dat zij ‘anders’ gekleed was dan de gemiddelde ‘Zwingelspaanse’ dames van die leeftijd! Een ‘stadse meid’, zullen de buurtbewoners gezegd hebben. Dat klopt ook wel, want zij kwam uit Den Haag.

Hoe dan ook: ik vond haar gewoon mooi en wij konden het prima met elkaar vinden!
Als de school begon was het eerste wat we deden een psalmversje zingen en daarna bidden,
met de handen gevouwen op de lessenaar en je had het hart niet om te kijken!
Tóch keek ik met dichtgeknepen oogjes naar mijn nieuwe juf. Ik was duidelijk ‘verliefd….’
Ik sloofde mij uit met het ‘netjes zitten’ en ‘versje leren’.
Zij had een blokfluit en gaf daarmee de toon aan bij het zingen. Prachtig vond ik dit en misschien verklaart dát wel mijn voorliefde voor de fluit en hobo!

Tien jaar geleden hadden we op Zwingelspaan een reünie van de school. Groot was mijn verbazing, maar zij wás er: Juffrouw van Heijningen! Na ruim 40 jaar stond ik weer oog in oog met haar. We raakten aan de praat en jawel, zij wist nog precies wie ik was en noemde mij ‘een beweeglijk en ondeugend ventje’ van toen, op wie ze maar niet kwaad kon worden.
Zij herinnerde zich dat ze een foto had waar ik op stond en een week na de reünie kreeg ik van haar dit fotootje toegestuurd.

NAAR BUITEN.
Buiten spelen, daar denk ik vaak aan terug. Dat was nooit een probleem. Gevaren waren er niet veel! Scheurende auto’s en brommers waren er nauwelijks.
De boze buitenwereld bestond in die tijd in mijn beleving alleen maar uit ‘niet in de sloot vallen bij het slootje springen’ en ‘niet van de bietenwagen vallen’ waar je stiekem op meereed óf, niet gesnapt worden bij het ‘belletje trekken’.
Geheel zonder gevaar waren spelletjes als knikkeren, tollen, hoepelen, tikkertje, hinkelen, en bokje springen. Binnen deed je spelletjes als kwartetten, pim-pam-pet, hoedje-wip, én mens erger je niet – vaak met een glaasje limonade! Inmiddels heeft dit Oerhollands vermaak plaats gemaakt voor; gamen, mailen, chatten, twitteren en hyven…!

SOAP.
De jaren verstreken. Ik groeide op in een kleurrijk en muzikaal gezin. De registratie van de dagelijkse gang van zaken in ons gezin met twaalf kinderen zou als ‘soap’ een succesvolle serie geworden zijn met afleveringen waarin klucht en drama elkaar afwisselen! Een serie in het decor van soms chaotisch toestanden, met heerlijke momenten vol humor, gezelligheid en romantiek, maar óók met scènes die goed zouden passen in “Pension Hommeles…”, een succesvolle serie van weleer..
Aan talentvolle ‘toneelspelers’ en komedianten was in ieder geval geen gebrek….
De eindregie was hoe dan ook altijd in handen van vader en moeder Strootman die wel zorgden dat de dagelijkse ‘afleveringen’ tot een goed einde kwamen!

HET HARMONIUM.
Een zeer belangrijke plaats binnen ons gezin nam het harmonium in, ook wel eens oneerbiedig “cirkelzaag des geloofs” genoemd… Een traporgeltje waarop zowel de liederen van Johannes de Heer alsmede ‘Einen Schönen Blauwe Donau’ prachtig tot hun recht kwamen en, waarin af en toe ook een muizenpaartje een liefdesnestje had gebouwd…

Maar met dit harmonium begon wel mijn muziekcarriere!
Met als voorbeeld de muzikale verrichtingen van mijn oudere broers die op zondagmorgen na kerktijd op het harmonium het zingen ‘in huiselijke kring’ begeleidden, nam ik ook plaats op de kruk die eigenlijk te hoog voor mij was om ‘de trappers’ goed te bedienen..
Maar er kwam geluid uit. Eerst op de zwarte toetsen de vlooienmars proberen.
Al snel kreeg ik de smaak te pakken en spoedig speelde ik, tot groot genoegen van mijn moeder, psalm 134, Dat ’s Heeren zegen op U daal’... In dankbaarheid zong zij dit uit volle borst mee. Zij glunderde!
Op de een of andere manier lukte het me om alles uit het hoofd te spelen want ik kon tot dusver geen noot lezen en deed alles maar ‘op gehoor’.
Steeds bij het horen op de radio van orgelvirtuozen als Feike Asma en Piet van Egmond werd ik geinspireerd om dit ‘na te spelen’ hetgeen soms nog lukte ook.

Ik werd behalve ouder, óók fervent harmoniumspeler en mijn repertoire breidde zich uit, van ‘Vaste rots….’ tot en met De Koekoekswals.
Mijn muzikaliteit viel op en zoekend naar mogelijkheden om mijn muzikale kennis uit te breiden leken mijn pa en moe een mooi plan te hebben…….

Wordt Vervolgd.