TERUG IN DE TIJD

19 augustus 1939. Een dag als alle andere. Echter niet voor Hein en Sijgje Strootman- van Gemeren in het West Brabantse gehucht Zwingelspaan.
Die dag namelijk kondigt zich mijn geboorte aan. Hun elfde kind!

Zes zusjes en vier broertjes gingen mij reeds voor; allemaal geboren in de naast de bakkerij gelegen kamer mét bedstee die diende als kraamkamer…
Ik aanschouwde het aardse levenslicht op een zaterdag. Hoe laat ik werd geboren weet niemand meer. Ook een geboortekaartje was in die tijd nog niet zo gewoon. Beschuit was er volop, maar de spreekwoordelijke muisjes liepen rond in en om het huis…..
Maar dat ik ‘tussen de bedrijven door’ ter wereld kwam is bijna wel zeker, want geboren worden op zaterdag was een welhaast onmogelijk tijdstip voor de bakker én de baker van het Brabantse land waar het leven goed, en geluk óók toen heel gewoon was!

Over mijn naam hoefde niet lang te worden nagedacht, want aangezien ik wel de laatste zou zijn die het gezin Strootman compleet ging maken werd ik vernoemd naar drie broers van moeder Sijgje! Aldus werd mijn doopnaam Gerrit Koenraad Arie, en de roepnaam, Gerrit.
Overigens was bovenstaande redenering niet de juiste want wat schetst ieders verbazing; in 1942 wordt er in de Zwingelspaanse bedstee tóch nog een zoontje geboren….
Dit twaalfde kind van de vruchtbare Hein en Sijg kreeg de naam Koen!

Aldus werd oom Koen van Gemeren nogmaals vernoemd. Achteraf welverdiend, want hij werd uiteindelijk onwetend “de aanstichter” van het Van Gemerens Familiekoor!

Ik groeide voorspoedig op. Of onderstaande(bijgaande) foto, waar ik naast mijn jongste zusje Willy sta, iets zegt over het feit dat ik de ‘elfde’ in ons gezin was laat ik in het midden….
Zéker is dat op een keer een nichtje van mij met haar vriendinnetje deze foto bekeek en zich tegenover haar liet ontvallen; “het is later met mijn oom allemaal wel goed gekomen hoor want hij is nu dirigent van het van Gemerens Familiekoor”…..
De eerste tekenen van mijn muzikale inslag deden zich overigens in deze tijd voor toen ik
‘vanwege de mooie heldere klanken’ de kristallen glazen van moeders servies tegen elkaar kapot sloeg. Verder werd op deze leeftijd mijn roepnaam Gerrit ingeruild voor Gerard! Waarschijnlijk omdat men deze naam mooier vond.

Tot zover schrijf ik bovenstaande woorden ‘uit overlevering’ want van bovenstaande feiten herinner ik mij niets.

HERINNEREN.
Mijn eerste herinneringen gaan terug naar de jaren op de lagere school.
In het ‘dorpje’ waar ik geboren ben lagen de huizen aan een dijk!
Straten, pleinen, een café, een postkantoor of markt vond je er niet.
Mijn fantasie komt tot leven bij het herinneren van de ongeveer 50 huizen én de school die er stond en nog steeds staat.
Er was een bloeiende middenstand op Zwingelspaan; 2 bakkers, een wagenmaker, een timmerbedrijf, een slager, 2 kruideniers, een smederij, een vlasserij en veel boerderijen.
Het verenigings- en kerkleven vierde er hoogtij. Hier was het waar ons de eerste beginselen voor ‘kerk, geloof en maatschappij’ werd bijgebracht!

Ik herinner mij de dagelijkse gang naar de ongeveer 100 meter van ons huis gelegen school, meestal samen met mijn jongste broertje. Een prachtige tijd.
Vooral de oude schoolbanken, de geur van de inktpot en gummetjes, het ‘versje leren’
en…. mijn ‘juffrouw’ van Heijningen zijn om nooit te vergeten! Een prachtige tijd.
Hoewel bij het zien van nevenstaande foto men zou vermoeden dat het jongetje links een ‘rolmodel’ voor een lagere school leerling was, illustreren verhalen uit die tijd echter een ander beeld: dat van een belhamel, altijd bereid tot een kwajongensstreek!
Deze ‘boevenstreekjes’ werden meestal niet door pa en moe door de vingers gezien.
Menig ‘warm broekje’ of een ‘uit-school-naar-bed’ tafereel was het gevolg.
Er werd met strakke, doch rechtvaardige hand geregeerd! Ook wel nodig met een gezin van twaalf kinderen; een levendige dagelijkse gang van zaken in en om de bakkerij.

Onuitwisbaar is de gang op de zondagochtend naar de kerk, daarna gezamenlijk koffie drinken en - met een huis vol - zingen bij het harmonium. Kortom, de gezelligheid en warme sfeer van het ouderlijk huis wat je voor altijd bij zal blijven.
Eveneens onuitwisbaar was op de vroege morgen het radioprogramma Te Deum Laudamus. Wanneer Feike Asma op het programma stond met bijvoorbeeld de Toccatine van psalm 33, dan lag het werk in de bakkerij gedurende een paar minuten stil en schaarden we ons allemaal rond die ‘goeie ouwe radio’….
Dankzij dit “kerk en huis” gebeuren ontluikt bij mij de liefde voor orgel, zang en muziek!

DE TOEKOMST.
Toen kwam de tijd dat de toekomst mijn jeugd ging overnemen......