DE DRAAD WEER OPPAKKEN

In de aflevering van mei j.l. zagen we in het blogfilmpje een impressie van een repetitie uit 1973, opgenomen in Te Hoogerbrugge. Behalve mooie sfeerbeelden zagen we ook Henk en Eric Strootman voor het eerst aan het werk achter respectievelijk de piano en ’t slagwerk, plus de jongelui die voor het eerst kwamen meezingen. Dat was vast en zeker repeteren voor het optreden in (alweer) Wilnis bij Henk en Annie van Bijnen op 22 april ’73. Verder gebeurde er in dat jaar niet zoveel, behalve dan dat het koor min of meer dreigde weg te zakken..
Verhuizingen, geboorten, slap repetitiebezoek én geen uitzicht op een ‘hoogtepunt’ waren daar debet aan. Maar, een mooie ‘opwekkingsbrief’ van Alice aan de club met een oproep om toch vooral in augustus weer met frisse zanglust aan te treden in verband met een komend optreden, vond gehoor bij het koor! Zij eindigt haar brief met, en ik citeer: Luitjes, het koor bestaat bijna zes jaar. Voorwaar geen kleinigheid. De kleintjes staan te dringen tot ze erop mogen. Zullen wij met elkaar hen geen fantastische ontvangst bezorgen”? Het optreden waar Alice over schreef was op 2 september 1973 in de ‘stamkerk’ van de van Gemerens: de Verrijzeniskerk, met als voorganger ‘onze’ dominee Piet Riemersma. Of het zo moest zijn weet ik niet maar het thema van zijn preek was voor het koor wel heel toepasselijk: “Pak die draad weer op…..”! Echt waar, het staat zwart op wit! De brief van Alice had effect want op de 24e september stond het koor er weer helemaal!

DE ARDÊCHE, OM NOOIT TE VERGETEN!

Wij geloofden er weer in! Vol goede moed en met nieuwe ‘aanwas’ begonnen wij aan een nieuw seizoen. Het eerste evenement diende zich aan in november 1973. Met de bus naar Vaassen (waar Aat en Jeanette inmiddels waren neergestreken) voor een optreden in de Tabernakelkerk aldaar. Oók een dag om nooit te vergeten. Wát een ontvangst, inclusief een maaltijd!
Hier speelde behalve Henk op het orgel, óók Ineke (Bos) Strootman voor het eerst mee op de piano (waar piet de pianist was? Geen idee..). Voorganger was ds. Van Nood met als wederom een toepasselijk thema; “Een blij geloof ..” Tijdens de kerstdagen trad het koor niet op, een nieuwjaarsreceptie hadden we nog niet dus gingen wij bijna ongemerkt het zevende levensjaar in en werd het januari 1974. Ook dit jaar verliep min of meer weinig spectaculair. Blijde en droeve gebeurtenissen volgden elkaar ook toen al op. Natuurlijk waren er de familiefeesten zoals de gouden bruiloft van Hein en Sijgje, mijn ouders.
Ik memoreer graag eveneens het overlijden in juli van dit jaar van één van onze koorleden van het eerste uur, Sjoerd Hofstra sr. Samen met Lenie nam Sjoerd in ons koorbestaan een heel bijzondere plaats in, want door hun toedoen kwam begin jaren zeventig het beroemde kamperen in de Franse Ardêche tot stand. Een onvergetelijke tijd waarin het soms wel gebeurde dat we met zo’n 35 man aan koorleden en aanhang onze vakantie doorbrachten in de ‘zusterplaats‘ van Zwingelspaan, Le Bateau, een camping die in onze ogen alle andere campings in Frankrijk overbodig maakte…! Een puur paradijselijke omgeving waarin genoeg muzikale inspiratie kon worden opgedaan voor de toekomst. Vraag maar aan mijn broer Leo…!

Het jaar ’74 vorderde. In mijn archieven vond ik nog een liturgie van een adventszondag op 22 december 1974. Er staat alleen geen plaats en kerk bij….! Aan het eind van dit jaar kwam er een verheugende uitnodiging uit Frankrijk om weer een weekend naar Paron te komen. Met dit blijde vooruitzicht gingen we over de drempel naar 1975.

EN TOEN BEGON HET PAS ECHT

Allereerst verleenden wij op 2 februari medewerking aan een wel heel bijzondere jeugddienst in de Bergsingelkerk in Rotterdam. Een groot koor, veel publiek waaronder volop familieleden en supporters waren er getuige van dat het koor een fantastisch optreden weggaf. Zo zelfs, dat tijdens de dienst mijn gewaardeerde neef Piet van Gemeren Pzn na de laatste klanken van ‘Duizend Vragen’ zo in vervoering raakte dat hij ging staan en luid in de kerk “Bravo” riep… . Dit vergeet je toch nooit…? Op 27 april togen we weer naar Vaassen om in dezelfde Tabernakelkerk, met dezelfde bus, dezelfde gezelligheid, dezelfde dominee, dezelfde muzikale bemanning en met bijna hetzelfde thema “Samen blij zijn” acte de présence te geven.

Intussen waren de voorbereidingen op gang gekomen voor de nieuwe trip naar Frankrijk… Repetitie na repetitie verheugden wij ons op weer een reis naar Paron. Half juli gingen we met vakantie om daarna op 22 augustus met een groot gedeelte van het koor de feestelijke trouwreceptie van onze leden Bas en Lia Hofstra bij te wonen. Hierbij een filmpje met een korte impressie van deze mooie dag en avond. Herken jezelf, geniet en beleef deze kostbare momenten opnieuw en bewaar ze als een souvenir….




PARONNADE…

Het verslag van onze eerste reis naar Paron staat in de aflevering van januari j.l. Tóch zal ik in ‘telegramstijl’ de tweede trip verslaan en als je dit relaas leest begrijp je vanzelf waarom….

Eindelijk brak de morgen van 26 september 1975 aan. In alle vroegte vertrokken wij richting Frankrijk. Neef André van Gemeren (die zijn rijbewijs voor een touringcar had…) huurde voor deze tocht een bus. Inmiddels had hij het vertrouwen van het koor gekregen na een eerste busrit met hem. Aanleiding was de volgende anekdote: We moesten optreden in het land en André wilde ons graag vervoeren, dus huurde hij een bus 'zonder chauffeur’. Echter, als ik aan het koor zou vertellen dat André onze chauffeur zou zijn, zouden naar mijn idee toch een aantal koorleden afhaken voor het optreden! Ik wist wel een oplossing... Vermommen als een echte buschauffeur! Zo gezegd, zo gedaan. André vond het idee leuk, ging naar een professionele grimeur en arriveerde met zijn pruik, baard, pet en ‘bus’ in de Springerstraat. Iedereen stapte nietsvermoedend in en zei hem gedag. “Wat een saaie piet is die chauffeur” zei de een. “Geer, die man is niet erg spraakzaam” zei de ander. Na een aantal kilometers heette ik de chauffeur welkom en vroeg hem zich voor te stellen…. In onvervalst Rotterdams zei hij “Mijn naam is André …”! Hilariteit en paniek maakte zich meester in de bus maar onmiddellijk had hij het vertrouwen, gezien zijn rijstijl! André was aangenomen als vaste buschauffeur.

Aldus vertrokken wij met hem naar Frankrijk. Het werd een reis vol gezelligheid met zingen, loterij, spelletjes en ander vermaak. Diverse neven en nichten kwamen verkleed als bijvoorbeeld, steward, EHBO-er of conducteur. Geen minuut verveelden wij ons. Ook hilariteit onderweg want de bus kreeg kuren: motor sloeg af, kortsluiting en we kregen lekkage. (beleef het maar mee op onderstaande film!) Maar niemand die mopperde… Geen wanklank!Tegen de avond arriveerden wij in Paron en werden door de ‘équipe van Chatillon’ ontvangen met een heerlijke maaltijd. De sfeer zat er meteen in. Een fijn weerzien na 4 jaar. Speeches gingen heen en weer en we aten en dronken de avond vol tot in de kleine uurtjes. Maar iedereen kwam in bed ( zijn eigen bed nog wel…) De zaterdag hadden we voor onszelf!

We brachten een bezoek aan Sens en vonden een restaurant waar we met ons vijftigen voor een paar centen een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld. ’s Avonds hebben we een feestje gebouwd in de eetzaal op Paron. We deden komische sketches en voordrachten. Als eenakter deed ik het legendrische "derde been....".
En o, oh... wat hadden de jongelui het naar hun zin!

Maar, we kwamen naar Paron om te zingen. Eerst op de zondagochtend in Châttilon Coligny en ‘s middags in het oude kerkje van Paron met haar schitterende akoestiek. In beide diensten ging Quiri Huyser voor. Alle hulde voor deze man die inschikkelijkheid, enthousiasme en dienstbaarheid noemde als pijlers waarop het succes van dit weekend werd gebouwd. "Het van Gemerens Familiekoor en ‘Paron' voelde elkaar aan". Als vrienden, als broertjes en zusjes!

’s Maandagsmorgen reed de bus weer voor. In de regen namen we afscheid van al die Fransen die het VGF in hun hart hadden gesloten. Eenmaal terug in Rotterdam kwamen bij sommigen de tranen. Tranen van heimwee, wel te verstaan. Tranen van het beleven van iets wat je bijna niet kunt navertellen. Daar moet je gewoon bij geweest zijn. Vandaar deze film….

De jaren ‘76 en ‘77 zijn in aantocht. Dit zijn memorabele tijden! Mies Bouman met haar programma’s “Eén van de acht” en, “Een mens wil….” Verder als klap op de vuurpijl het optreden in de show van Jacques Martin voor de Franse TV2. Dan is óók nog de eerste LP aanstaande.

Over spectaculair gesproken… Dus,

WORDT VERVOLGD.