“ECHTE SOUVENIRS….”

Maandag 30 mei 1971. Op een steen bij het Chateau in Paron zit één van de Franse helpstertjes treurig voor zich uit te staren ‘met ogen vol heimwee’. Ik zeg haar gedag en zij zegt: “c’ést triste, c’est fini, c’étais fantastique”. In deze ene zin schuilt de werkelijkheid van die dagen: een onvergetelijk avontuur! Na onze ‘ontdekkingsreis’ door Frankrijk was het weer even wennen aan de Hollandse werkelijkheid, want wij waren letterlijk en figuurlijk tòch even in een andere wereld. In een wereld waarin leven met de ‘franse slag’ zo leuk is en de ‘haute cuisine’ tot een soort volkskunst is verheven. En wij maakten dit mee…!

Dagen, weken, ja maanden praatten wij na over onze Franse belevenis. De repetities werden voortgezet en vooral tijdens de pauzes haalden wij herinneringen op. Maar… gezelligheidszoekers als wij ‘van Gemerens’ zijn, hadden we niet genoeg aan dat half uurtje pauze, dus gingen wij in het vervolg na de koorrepetitie met een man of twaalf voor een zogenaamd borreluurtje ‘napraten’ bij ons in de Springerstraat. Uiteraard onder het genot van een hapje, wijntje en een sigaretje, want in die tijd was roken nog geen teer onderwerp….! Later werden deze onbetaalbare avondjes bij toerbeurt bij een aantal koorleden voortgezet.

Wij pikten het koorleven dus weer op en het volgende feestelijke evenement stond reeds voor de deur! Een van onze leden, Magda van der Zee, dochter van Jans van der Zee-Vliegenthart (ja.., de zus van Lenie) trad in het huwelijk met Kor van der Glas. Zij trouwden op 18 juni 1971 in de Triomfaterkerk aan de Krabbendijkstraat in Rotterdam. Het was de tweede trouwdienst waarin het van Gemerens Familiekoor optrad en om het geheel ‘en famille’ te houden was Arie Vliegentart uitgenodigd als organist in deze dienst! Uiteraard hier een foto van het kersverse bruidspaar en een foto van het koor tijdens de dienst.

“TE HOOGERBRUGGE”

Na een welverdiende vakantie volgde in september 1971 een bijzondere vergadering bij Gerard en Gerda in de Springerstraat. Op de agenda staan een paar zeer belangrijke punten… Ten eerste een onverwacht prettige mededeling van Gerard: wij kunnen in het vervolg tegen een redelijke vergoeding repeteren in het servicecentrum Te Hoogerbrugge in Rotterdam Ommoord. Een mogelijkheid voortvloeiend uit zijn ‘nevenfunctie’..! Dit betekent een eigen repetitieruimte annex restaurant voor onze gezellige pauze! Het voorstel wordt met veel enthousiasme ontvangen, hoewel: in het vervolg repeteren met een bar onder handbereik….!? Aangezien ik, als liefhebber van uitsluitend ‘Friesche Landwijn’ waaraan ik vanaf mijn geboorte al verslaafd ben, plus rekening houdend met de woorden uit de bestseller van Salomo: “een leider mag niet hunkeren naar drank, noch drinken en zijn plicht vergeten”, had ik er alle vertrouwen dat ‘de toog’ op de repetities geen probleem zou zijn….! Aldus verlieten wij, met dankzegging aan de heer Quist en zijn keffertje, á la minute de Salvatorkerk, althans wat het repeteren betreft! Overigens zouden alle Nederlandse koren de muzikale vingers aflikken bij het ‘familiale voorrecht’….om daar te mogen repeteren! Het tweede punt op de agenda was minder: de koorkleding. Onze sopranen en alten willen van de ‘sinterklaasjurken’ af! Men voelt zich niet prettig in dit rode koortenue. Aldus besluiten wij uit te kijken naar ‘iets anders’ om in ‘t vervolg mooier voor de dag te komen. Tot slot als agendapunt een uitnodiging van “De kerk van Bloemendaal” in Loosduinen voor 31 oktober 1971. Ook hier gingen wij heen en het werd een geweldig optreden met als ‘toetje’ een heerlijke koffiemaaltijd na de dienst!

FEEST...

We schrijven nog steeds 1971 en het volgende feestelijke hoogtepunt diende zich al weer aan. Mijn jongste broertje Koen had namens wederzijdse ouders kennis gegeven om op 15 december met Ineke van de Meeberg in Klundert in het huwelijk te treden. Als er nu één man is van wie je kunt zeggen: “blijmoedigheid maakt het leven tot een feest“, dan is hij dat wel. Als hij lacht, lach je mee! Koen, bakker in hart en nieren. En zijn Ineke? Zij leerde over hart en nieren….! Wát een feest was die bruiloft. Voor mij de eer om de trouwdienst op het kerkorgel te mogen begeleiden. Overigens waren zij één van de weinige bruidsparen in die tijd die een trouwfilm liet maken (onze vaste cameraman nam die tacook op zich). Deze film is goed bewaard gebleven en er staan behoorlijk wat koorleden, ooms en tantes op. Kostelijk om met jullie, na bijna 40 jaar, een aantal van deze beelden te bekijken….!

DE FAMILIEKRANT….

Ineens was ie er, in december 1971. De Familiekrant “Pieterjans”. Met een gevoel van nostalgie denk ik terug aan de periode dat dit ‘nieuwsblad’ verscheen. Een echt nieuw fenomeen. Eigenlijk was het een product van vier mensen: Alice en Gerard voor ideeën en kopij, Han van der Meijde als schrijver van o.a. de columns onder de naam van VVB (Vaste Vrijwillige Bijdrage..) en Jacques Bennis die de lay-out en het drukwerk verzorgde. Wat een vakwerk was deze krant. Hij werd gespeld! Helaas hield de Pieterjans na een paar jaar op te bestaan. Later, bij bijzondere gelegenheden, zijn nog wel enkele uitgaven verschenen. Een heel beroemde rubriek was “in één adem..” waarin allerlei nieuwtjes, wetenswaardigheden, babbeltjes, en roddeltjes uit de familie stond opgetekend. In feite een soort voorloper van “Hart van Van Gemerenland” en Shownieuws…! Kostelijk om de krantjes nog eens door te lezen, zoveel leuke (familie)verhalen staan erin. Eigenlijk zou het tegenwoordig - met het bezit van onze p.c. – een ‘koud kunstje’ zijn om opnieuw een familiekrant uit te brengen….!

1972

Het koor kabbelde voort. Nieuwe koorjurken werden aangeschaft en onze eveneens nieuwe locatie Te Hoogerbrugge was een ‘gouden greep’! Er kwamen behoorlijk wat nieuwe leden bij en steeds weer zorgde de beroemde pauze voor heel veel gezelligheid. En wat hadden we er veel voor over: Allemaal met de auto naar Rotterdam, soms van heel ver! Uit Wilnis, Alphen aan de Rijn, Brabant, Bergen, enz. Wie geen auto had werd door andere koorleden opgehaald: Piet Vliegenthart bijvoorbeeld kwam met een auto volgeladen uit Zuid. Heleen Romijn kwam met de trein uit Utrecht en werd door een ‘Alexanderlid’ van het station afgehaald. Zelfs met openbaar vervoer kwam men naar de repetitie. Allemaal om maar geen kooravond te missen…! Aan optredens geen gebrek. Op 16 april 1972 zongen wij in een ‘Open Deurdienst’ in Amersfoort. Inmiddels had Piet van Gemeren daar de pianokruk met Piet Vliegenthart tijdelijk verwisseld. Het thema van de dienst? “Geloven op maandag”. Wat was die dominee zijn tijd toch ver vooruit…. Het repertoire? Dit is de wereld - In het grote stadskwartier - U en ik - Geprezen zij de Heer, en ook: Worden als een kind, met als toepasselijk laatste couplet: Heer, laat mij dan kind zijn dat op Vader ziet, en dat steeds de liefde van Uw hart geniet. Wil mij ruimschoots delen van Uw liefdeslicht, laat mij daartoe spelen… voor Uw aangezicht!

NÓG EEN SOUVENIR…

Er kwam een uitnodiging van de gereformeerde kerk in Geleen, inmiddels de woonplaats van Aat en Jeanette Scholts met hun kids. Nou, nou, dat werd me een onvergetelijk weekend op 6 en 7 mei 1972. In een paar woorden zal ik mijn herinneringen op papier zetten. Op zaterdag de zesde vertrokken we met de bus naar Geleen, met Gerrit als piloot. Onze bagage bestond voornamelijk uit luchtbedden, slaapzakken, koormappen en… de nieuwe koorkleding! Eén en al gezelligheid in de bus. Op een of andere manier dwaalden wij in Limburg van de weg af en toen gebeurde er iets waar ik nog steeds over nadenk. Vanaf die tijd gaat voor mij het gezegde “hoop altijd op een wonder maar verwacht er nooit één” niet meer op! Via een landweggetje (wie kan het zich nog herinneren?) door het mooie Limburgse landschap moesten wij een tunneltje van een viaduct passeren. In het zicht van de tunnel twijfelde Gerrit of de bus er wel onderdoor kon. Ik zat voorin naast hem en ik vroeg : “moet je niet even kijken of dit wel kan Gerrit”? “Nee hoor, zei Gerrit, dat lukt wel” en hij gaf gas… Bij het naderden van de tunnel flitste het door mij heen dat er een kostbare lading van zo’n 45 neven en nichten in de bus zit. Vlak voor de ingang zie ik een bordje: max. doorrijhoogte 3.55! Te laat.. We rijden door de tunnel en ik vraag aan Gerrit: “hoe hoog is de bus”? “Drie meter vijfenzeventig” antwoord hij. Tot mijn schrik besef ik dat dit een verschil is van 20 cm…. Hoe kan dit? Dus tóch een wonder…!? Enfin, aangekomen bij het grote huis van Aat en Jeanette waanden we ons op de set van de ‘Sound of Music’ bij de familie Von Trapp. In dit ‘landgoed’ viel ons een perfect georganiseerde logeerpartij ten deel. Wij sliepen namelijk allemaal in dit ‘hotel’…. Het inkwartieren ging nog net niet met het bekende fluitje, maar als een echte kapitein von Trapp had Aat met behulp van zijn zonen het stelletje ongeregeld in een mum van tijd een plaats gegeven. Van slaapkamer via de gang tot op de overloop lag het vol bedden. Zelfs lagen er dikke touwen klaar bij diverse ramen op de slaapkamers in geval er bijvoorbeeld brand uit zou breken…. Alles tot in de perfectie voorbereid! Broodjes en krentenbollen waren aangerukt voor ‘een late lunch’ en ’s avonds hadden we een heel gezellig zaaltje van een school. Het werd een avond, nee een feestavond met muziek en dansen, inclusief de polonaise en… voor de eerste keer in het koorbestaan had ik een “het rad van avontuur” in elkaar geprutst, met leuke prijzen….! In de late uurtjes kropen we in of onder de slaapzak en de volgende morgen stond het ontbijt weer klaar. Daarna naar de kerk, de heren in het keurige grijze kostuum en de dames in de nieuwe koorjurk die later de toepasselijke bijnaam het ‘bloemetjesgordijn’ kreeg. Ook dit optreden werd een groot succes! Voor we naar huis gingen hebben we met de hele club voor een paar florijnen heerlijk gegeten in restaurant de Gulperberg. Met aardig wat foto’s illustreren wij het succes van dit hilarisch mooie weekend! Met veel voldoening aanvaardden wij de terugreis naar Rotterdam. Onwetend van het feit dat een volgend “spraakmakend” evenement reeds voor de deur stond: het allereerste optreden voor de Nederlandse Televisie. In het volgende hoofdstuk dat binnenkort verschijnt hoop ik ‘op verrassende wijze’ hiervan verslag te doen… Dus:

WORDT VERVOLGD.