NOG EVEN TERUG IN DE TIJD….

In de eerste vier afleveringen van “Muzikale Souvenirs van…” zijn mijn eerste veertien levensjaren zo ongeveer wel weergegeven.

Ter afsluiting van deze eerste tijd op Zwingelspaanse geboortegrond ga ik op verzoek van een aantal ‘volgers’ in vogelvlucht even terug naar vervlogen tijden om een paar kostelijke anecdotes te verhalen die letterlijk ’in de stofwolk der eeuwen’ zijn verdwenen…

Dan reis ik allereerst terug naar 1925. Want in dat jaar werd deze ‘chique’ foto genomen van de 4 zwagers met v.l.n.r. Arie van Gemeren, Hein Strootman, Leen en Piet van Gemeren.

Geef toe; deze figuren konden zo weggelopen zijn van de filmset in Hollywood.en wat waren deze mannen uit het ‘Charleston tijdperk’ aan elkaar gewaagd….

De twee andere broers Koen en Gerrit van Gemeren ontbreken op deze foto.

Waarschijnlijk was Koen op wereldreis en Gerrit óf aan het werk in de bakkerij óf bezig aan het vervullen van zijn ambtelijke taak als ‘semi-prof’ ouderling…, zijn roeping!

Oom Arie was eigenaar/directeur van ‘Wasscherij De Schie’ en woonde met zijn gezin aan de Mathenesserdijk 93a in Rotterdam. Let wel; dit adres is de bakermat van het van Gemerens Familiekoor!!

Arie was een veelzijdig, muzikaal en humoristisch man. Hij speelde net zo gemakkelijk trompet en bugel als orgel en piano. Had zelfs een tijdje “Autorijschool van Gemeren”!

De grap met Arie speelde zich af tijdens de maaltijd ter gelegenheid van het 25 jarig huwelijksfeest in de serre van Hein en Sijgje Strootman in Zwingelspaan.

Aan de ene kant van de lange tafel zat Arie en aan de andere kant Leen.

Op een gegeven moment riep Leen;

“Arie, geef jij de jus even door”.

“kom maar halen” zei Arie.

“Nee, brengen ” was Leen zijn reactie.

“Ik kom er aan” waren Arie’s legendarische woorden. Hij stond op, pakte de kom jus, stapte op tafel en liep zonder blikken of blozen tussen de boontjes, het vlees en de errepels door naar zijn broer Leen aan het andere eind van de tafel…!

De hilariteit bij de ongeveer twintig gasten laat zich raden.

Overigens konden Arie en Hein het prima met elkaar vinden. Tijdens een ritje door het Brabantse land werd deze kostelijke foto genomen van de “twee industriëlen” met hun auto.. Rechts Arie met familie en links vader Hein met de 6 oudste Strootmannetjes.

KOEN VAN GEMEREN..

In een volgend hoofdstuk zal oom Koen van Gemeren als filosoof, humorist en hoboist een hoofdrol spelen!. Echter als voorschot van hem de volgende anecdote;

Toen Hein en Sijgje een keer bij Koen en Lida van Gemeren in Rotterdam op bezoek waren werden zij uitgenodigd om daar te blijven eten. Na de maaltijd pakte Oom Koen, die al vele zeeën had bevaren en net terug was uit Rusland, de bijbel en vroeg aan mijn vader: “Wil jij een stukje lezen Hein”? “Da’s goed”, zei pa en pakte de bijbel aan van Koen.

Hij sloeg hem open en zag tot zijn verbazing dat het een Russische bijbel was…

Maar Hein vertrok geen spier, bladerde even in de bijbel en zei toen; “ik lees psalm 23”

Koen gniffelde en vader Hein begon; De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets…. en ‘las’ vervolgens geheel psalm 23….

Oom Koen, die een geintje met zwager Hein wilde uithalen wist niet hoe hij het had, niet wetend dat mijn pa psalm 23 feilloos uit het hoofd kende….

DE LEPELTJES….

Een van de meest kostelijke anecdotes speelde zich af op Zwingelspaan in een tijd dat de meeste ouders nou niet bepaald een “vraagbaak voor sexuele opvoeding” waren…..

Twaalf kinderen hebben waarvan ongeveer de helft tegelijkertijd verkering kreeg moet toch wel hoofdbrekens gekost hebben tijdens bijvoorbeeld de nachtelijke logeerpartijen van de partners om “de zaak” goed uit elkaar te houden…. hoewel, mijn moeder

was altijd vol vertrouwen in haar kinderen dat ‘het wel goed ging’ getuige het volgende voorval;

Wanneer je in de jaren vijftig verkering kreeg zag men elkaar meestal 2x per week. Men noemde dat dan ‘we gaan vrijen’….! Gebruikelijk was de woensdag- en zaterdagavond.

Op de woensdagavond gingen de geliefden overigens meestal weer huiswaarts. Mijn zussen en broers namen dan afscheid van hun verkering in bijvoorbeeld ons kantoortje, in de bakkerij of….. in de voorkamer!

Maar, die voorkamer had een bijzonder iets, daar stond namelijk een prachtig meubel met daarin verworven zilveren theelepeltjes waar niemand aan mocht komen!

Op een woensdagavond laat nam een van mijn broers/zussen (ik laat even in het midden wie)

afscheid van de verkering in de voorkamer terwijl mijn vader en moeder in de naast de voorkamer gelegen winkel druk aan het werk waren, zoals koekjes afwegen.

Er was wat gestommel en plots horen pa en moe vanuit de voorkamer op luide toon zeggen;

“nee niet doen, daar mag je niet aankomen….”

“Hein, hoor nou ‘s, zitten ze tóch aan de lepeltjes……”! zei moeder Sijgje…..

Mensen, vaak betekent de mooiste humor dat iets “een onverwachte draai krijgt” en dat is eigenlijk bij al deze anecdotes wel het geval! Zo ook bij de volgende…

HET VARKEN…

Iedere bakker had in de jaren 40/50 wel varkens. Zo ook wij op Zw

ingelspaan. Meestal vier stuks! Degelijke hokken waren er toen eigenlijk niet en het gebeurde nogal eens dat er een varken ontsnapte en de vrijheid opzocht.

In de nachten van vrijdag op zaterdag werd er altijd gewerkt in de bakkerij. Zo gebeurde het op een zaterdagnacht dat er gerammeld werd aan de deur van de bakkerij. Er stond een ‘Zwingelspanees’ op de stoep met de mededeling dat er een varken van ons op de dijk liep.

Onmiddellijk werd alarm geslagen en met alle beschikbare bakkersmanschappen werd, na veel gezwoeg, kunstgrepen en gemopper het varken uiteindelijk weer naar zijn hok geleid.

Pa zou de deur wel even openhouden maar zag tot zijn schrik dat al

le vier de varkens in het hok zaten…. Wat bleek: men had een half uur achter het varken van de buren aangesjouwd…

DE SCHUUR….

Soms overleeft humor de tijd! Zoals ‘de affaire’ tussen Hein Strootman en Leen van Gemeren. De aanleiding van dit verhaaltje uit de jaren veertig vond zijn oorsprong in de bakkerij op ’t Spaan.

Ome Leen was weer een paar dagen bij

ons logeren. Naast diepzinnige verhalen was er altijd plaats voor een lolletje. Zo kwam het onderwerp op “het onderhoud van de belendende percelen, zijnde een vervallen varkenstal, een verwaarloosd kippenhok en een kale schuur. (op de foto de schuur met pa Strootman, broer Piet en zus Bets ervoor.)

“Mijn schuur moet nodig een verfje hebben” zei Hein tegen Leen.

“Dat wil ik wel voor je doen” zei Leen.” Da’s goed” zei Hein, en in een gulle bui beloofde hij Leen 3 gulden, maar dan moest hij de schuur dan wel verven in zijn “zondagsche pak” !

Zo gezegd, zo gedaan. Leen verfde de schuur in het pak en mét hoge hoed op….!

Maar… van afrekenen is nooit gekomen. Hein bleef de drie gulden schuldig.

Tot in 1967. Toen werd tijdens de familiereünie in een ‘door de rechtbank’ belegde zitting Hein Strootman alsnog veroordeeld tot het betalen van drie gulden als achterstallig loon aan Leendert van Gemeren…

En alzo werd de rekening vereffend!

Onvergetelijk zijn de ‘familie-momenten’ in Brabant. Ter illustratie tot slot nog een ‘familiefoto’ uit 1938 genomen in de buurt van Zwingelspaan. Deze foto kreeg ik toegestuurd van neef Taco Van Gemeren Lzn. Wie zijn te zien op deze foto;

In het midden vooraan; Piet van Oom Leen. Dan, met de klok mee volgens ons;

Leo Strootman, zus Jannie, Sijgje met (?) op schoot, Rien, Jeanette en Piet. Rechts vooraan zus Annie, daarboven tante Annie van Gemeren (Leen’s vrouw) met Gré op schoot. In het midden zit vader Hein met Willy op schoot.

Deze Blog is een soort ‘tussenzang’ waarin ik getracht heb de sfeer uit de jaren ’40 en ’50 in Zwingelspaan weer te geven. Binnenkort een nieuw hoofdstuk waarin ik vanaf mijn 14^e jaar de ‘muzikale’ draad weer oppak met verrassende mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld op mijn levenspad… !

WORDT VERVOLGD.